Silver Current, 2017
Ethan Miller is zanger/gitarist van Comets on Fire. Van die band is al jaren niets vernomen, al is het de vraag of het tot een echte split is gekomen. Het laatste wapenfeit is de liveplaat Knitting Factory, NYC, 9.8.06, verschenen in 2013. Het laatste studio-album, Avatar, dateert net als de live-opnames uit 2006. De plaat laat een psychedelische rockband horen, geïnspireerd door o.a. MC5 en Hawkwind. Dat betekent vrij lang uitgesponnen songs met een niet ingetoomde neiging tot jammen. In het genre behoort Comets on Fire beslist tot de betere bands, al mag het af en toe ook een paar minuten korter.
Vanaf 2006 is Miller te vinden in Howlin Rain en recenter ook in Heron Oblivion, twee bands met een voorliefde voor jaren zeventig classic rock. Al in 2011 is Feral Ohms opgericht, een trio dat Miller vormt met Chris Johnson, drummer van Drunk Horse, en Josh Haynes, bassist van Nudity. De bands met Johnson en Haynes kijken net als de bands van Miller niet op een minuutje meer en jammen er op los.
Feral Ohms debuteerde vorig jaar met het live-album Live in San Francisco en dit jaar is het tijd voor het titelloze studiodebuut. Gezien de bands waaruit het trio ontsproten is, mag de muziek van Feral Ohms een daverende verrassing worden genoemd. Geen lang uitgesponnen jamrock, maar korte, puntige en stevige garagepunkrock is wat de klok slaat. En het fijne is dat de heren niet zijn gaan schaven, maar hun live-sound in de studio zoveel mogelijk levend hebben gehouden.
De invloeden uit de jaren zeventig (en, oké, ook eind jaren zestig) zijn ook in de muziek van Feral Ohms makkelijk terug te horen, maar het accent is duidelijk verschoven. MC5 is nog steeds referentiepunt, maar we horen ook Stooges en Motörhead. De Hawkwind-invloed horen we niet terug; het psychedelische element is naar de achtergrond verdwenen. Hardrock, zoals bijvoorbeeld gemaakt door The Hellacopters ten tijde van Supershitty To The Max horen we wel terug en ook wat flarden van Thee Oh Sees (Live in San Francisco verscheen op John Dwyer’s Castle Face-label) en New Bomb Turks.
Op Feral Ohms knalt het trio er vanaf het begin vol op, om pas negen nummers en zesentwintig intense minuten later los te laten. Ten opzichte van Comets on Fire, Drunk Horse en Nudity klinkt dit drietal aanmerkelijk harder en veel meer gefocust. De nadruk ligt op het liedje en de niet al te strakke en smerige sound. De muziek kent geen subtiliteiten, is vaak ronduit lomp en komt aan als een mokerslag. De basic gitaarriffs komen een aantal keren bekend voor, maar zijn net eigen genoeg om niet voor jatwerk door te gaan.
Je hoort aan het album niet af dat we hier te maken hebben met ervaren muzikanten, want de punkhouding, het enthousiasme en de energie zouden zonder voorkennis doen vermoeden dat het om jonge heethoofden gaat, ook al is de jaren zeventig-invloed duidelijk aanwezig. Het tempo ligt hoog en de gitaar klinkt vuig, op zijn tijd fuzzy (‘Super Ape’) en vooral lekker agressief. De nummers volgen elkaar met haastige spoed op en even naar adem happen is er niet bij.
De korte tijdsduur van het album is geen zwaktebod maar een kracht: liever negen kopstoten in zesentwintig minuten dan vijftig minuten met een paar mindere tracks. Want, inderdaad, Feral Ohms bevat geen mindere tracks. Wel veel hoogtepunten, zoals het ‘Early Man’ en ‘Teenage God Born to Die’. Zelfs in het iets langzamere ‘Sweetbreads’ blijft het energiepeil ongekend hoog. Feral Ohms is een high energy-band om te koesteren.
Opduvel 