Doornroosje, Nijmegen
Donderdag 24 augustus 2017
Een mooi affiche vanavond in Doornroosje. Parquet Courts uit Brooklyn trakteert nu al drie platen lang op een smakelijke mix van indierock, slackerrock en post-punk en het Amsterdamse Canshaker Pi bracht vorig jaar een sterke debuutplaat uit en is inmiddels vaste gast in het clubcircuit. De overeenkomst tussen de bands is de schijnbare nonchalance waarmee de muziek wordt gebracht. Het mag schuren, er net naast zitten of een beetje vals klinken, maar ondertussen wordt het ene na het andere mooie liedje op de luisteraar afgevuurd.
Canshaker Pi
Voortgekomen uit Palio Superspeed Donkey, hebben de jonge gasten van Canshaker Pi in redelijk korte tijd een naam opgebouwd. Stephen Malkmus kwam over om de debuutplaat mede te produceren, wat niet vreemd is omdat de muziek van het viertal wel wat wegheeft van Pavement, al rockt de groep uit Amsterdam wat meer en ook wat harder. De band is veelvuldig te zien op het podium en vorige week stonden de Amsterdammers nog op het Lowlands Festival.
Ook in Nijmegen is Canshaker Pi geen onbekende, want in juli stond de band nog op het Valkhof Festival, waar een enthousiaste en energieke band in topvorm viel te aanschouwen. Die topvorm bereikt het viertal vandaag niet. In het begin komt het optreden zelfs een beetje plichtmatig over, maar Canshaker Pi op de automatische piloot is muzikaal nog altijd een genot om naar te luisteren. Het komt trouwens helemaal goed, want naarmate de set vordert lijkt het enthousiasme en het speelplezier toe te nemen.
Aan sterke liedjes geen gebrek bij de Amsterdammers. Vanaf opener ‘We Had’ komt in grote vaart de ene na de andere ongepolijste indierockrocksong voorbij. De band heeft sinds het debuut al een paar nieuwe songs gesmeed. Die worden ook gespeeld en doen niet onder voor de reeds bekende liedjes. Knap is dat de gitaren dwars en overstuurd mogen klinken en soms flink uit de bocht vliegen, terwijl tegelijkertijd de aandacht op het liedje en de melodie blijft gericht. Naarmate het optreden vordert, neemt de energie toe en komt de band steeds overtuigender over. Tegen het einde wordt het tempo een paar keer flink opgevoerd en de set van circa veertig minuten eindigt vol overgave.
Parquet Courts
Vorig jaar stond Parquet Courts wat misplaatst op Pinkpop, waardoor de Amerikanen in een wel heel erg mager gevulde tent stonden te spelen. De muziek van het kwartet is niet geschikt voor de massa, maar leent zich veel beter voor een optreden voor een kleiner publiek. De kleine zaal van Doornroosje (die toch al behoorlijk groot is) is gelukkig goed gevuld.
Met Light Up Gold, Sunbathing Animal en Human Performance heeft Parquet Courts zich op de kaart gezet als eigenwijze en veelzijdige indierockband. Dan tellen we het eveneens sterke Content Nausea, die onder noemer Parkay Quarts is uitgebracht, niet mee. Het laatste album Human Performance dateert van april 2016 en het is de tweede keer sindsdien dat de band Nederland aandoet.
Parquet Courts opent met de eerste twee songs van de laatste plaat, ‘Dust’ en ‘Human Performance’, en dat klinkt nog wat stroef. De band lijkt weinig uitstraling te hebben, de hoofdschuddende bassist Sean Yeaton uitgezonderd, en in de uitvoering van de eerste paar songs ontbreek het aan finesses die op het album te horen zijn. Gelukkig is het slechts de opmaat tot wat een gedenkwaardig concert wordt. De mannen uit Brooklyn mogen dan wat gewoontjes overkomen, ze blijken wel degelijk bevlogen en moeten het hebben van de vele sterke liedjes en de afwisseling die de muziek biedt, waarbij vanavond de nadruk op het laatste album ligt.
Vanaf ‘Outside’ valt alles ineens op zijn plaats: de zang van Andrew Savage komt goed over, de beide gitaren zijn goed te onderscheiden en de ritmesectie speelt losjes. Later neemt ook Austin Brown regelmatig de leadvocalen voor zijn rekening. Het concert zakt nergens in en de band is sterk in droge post-punkachtige nummers als ‘Captive Of The Sun’ en het lange ‘Instant Disassembly’. In ‘One Man No City’ valt drummer Max Savage op met fraaie percussie, maar het is vooral het lange instrumentale slot dat indruk maakt; de gitaren schuren langs elkaar heen, spelen door elkaar heen, klinken dissonant en toch vliegt het nergens volkomen uit de bocht.
Absoluut hoogtepunt van de avond is de zinderende uitvoering van het voortjakkerende ‘Sunbathing Animal’, waarin in het instrumentale gedeelte de twee gitaren langs en over elkaar heen jengelen. Tegen het einde wordt ook de prachtige single ‘Berlin Got Blurry’ gespeeld, een tijdloze popsong die in een eerlijke wereld een dijk van een hit zou zijn. Parquet Courts toont zich vanavond een eigengereide maar vooral heel erg goede indierockband, eentje die we maar beter kunnen koesteren en die hopelijk nog een flinke tijd meegaat.
Opduvel 