Barreuh, 2017
In Eindhoven zetelt het kleine label Barreuh Records, in 2013 gestart door Mike Dobber, Lars Leeuw en Lilia Scheerder. Het DIY-label brengt naar eigen zeggen alleen muziek uit die leuk bevonden wordt, dat is het enige criterium. De ambitie van Barreuh is zeer beperkt, de liefde voor muziek des te groter. De releases van het label betreffen voornamelijk cassettes in kleine oplagen. Dat geldt ook voor het debuut van Mr. Mondegreen, waarvan er dertig zijn gemaakt.
Mr. Mondegreen is de naam waaronder Matijs van de Kerkhof zijn muziek maakt. Van de Kerkhof is een beeldend kunstenaar uit Nuenen, waarvan werk is te zien in onder andere Galerie Wilms te Venlo. Als muzikant opereert de kunstenaar in zijn eentje en Mr. Mondegreen kan worden beschouwd als een stukje huisvlijt. Geen dure studio, geen overijverige producer, geen veeleisend label en geen instemming verlangende bandleden; Mr. Mondegreen dopt zijn eigen boontjes en dat pakt verdomd goed uit.
Want laten we de term ‘lo-fi’ maar eens van stal halen. Het is een term die de muziek van Van de Kerkhof volledig recht doet, want de kunstenaar/muzikant doet niet aan polijsten. De muziek op het debuutalbum klinkt slordig, krakkemikkig en onafgewerkt. En laat dat nu precies de charme zijn van dit album. Van de meeste eenmansprojecten kun je verwachten dat de verschillende instrumentale partijen keurig op elkaar worden gestapeld, maar Mr. Mondegreen doet juist het tegenovergestelde. Gitaren, drums, zang en synths schuren en schuiven en klinken samen schots en scheef. Daardoor heb je met deze cassette geen steriel studioproduct in handen maar een levend stuk muziek met een aanmerkelijke zeggingskracht.
Natuurlijk komt een muzikant alleen weg met een bewust gammele sound als de liedjes sterk zijn. Mr. Mondegreen trakteert de luisteraar op veertien lo-fi pop- en rockliedjes in een klein half uur. Het zijn geen songs die je meteen bij de strot grijpen, maar die zich langzaam in je hoofd nestelen en pas na een paar draaibeurten hun definitieve stek hebben gevonden. Met de zuiverheid neemt de man uit Nuenen het niet zo nauw, het mag allemaal best tegen het valse aanzitten zolang het juiste gevoel maar opgeroepen wordt. Een groot zanger is Van de Kerkhof niet, maar zijn stem past goed bij de charmante liedjes, of hij nu zijn normale stem of zijn falsetstem gebruikt.
Met het wat plechtige ‘Intro (on the green)’ probeert Mr. Mondegreen de luisteraar op het verkeerde been te zetten, maar vanaf ‘Harbour Nights’, een song met een noisy refrein en donkere stem, zijn we pas echt vertrokken. Alles wat volgt wordt gekenschetst door de lo-fi sound, maar van eenvormigheid is geen sprake. Heerlijk zijn het funky gitaartje en het tegendraadse basloopje waaraan een rockende gitaar wordt toegevoegd in het hoekige ‘Taken For A Ride’. In ‘Idiot Glee’ waan je je in een ouderwetse sf-film, met bordkartonnen decor en eenvoudige effecten.
Mr. Mondegreen pende alle songs op zijn debuutalbum bij elkaar, uitgezonderd ‘I Wish Marvin’s Father Had Killed Me Instead’, een song uit 1987 van The Chrysantemums, ook ooit gecoverd door R. Stevie Moore en The Creams. De versie van Mr. Mondegreen, inclusief vibrafoon, is smaakvol en detoneert geenszins ten opzichte van de eigen nummers. In ‘Anonymous In A Red Carpeted World’ wordt een fraai gitaarmotief gekoppeld aan spacey elektronica. De valse falsetstem klinkt daar treiterig overheen. Die falsetstem wordt ook opgezet in ‘Pastel Goth’, maar nu in een omgeving van synths en elektronica.
In het redelijk kalme ‘Above Nellee’s Store’ is de zang zuiver maar zijn het de gitaren die heerlijk dissonant klinken. Het contrast met het daaropvolgende synthy en zeer onrustige ‘Distant Future’ is groot. De prijs voor mooiste gitaarlick gaat naar het wrakkig rockende ‘I’m On The Green Grass’. ‘IWFMT’ vervolgt en daarin horen we zowaar de invloed van Kraftwerk, maar in een verre van machinale vorm. De instrumentale afsluiter ‘Slush Pussy’ rockt er stevig op los, waarbij de bouwvallige drums voorkomen dat het allemaal te strak wordt.
Sixties pop, jaren zeventig rock, eighties synth pop en jaren negentig lo-fi pop en rock: invloeden zijn er legio te ontdekken op dit album, maar vaak kriskras door elkaar steeds handig verpakt in de lekker eigenwijze liedjes. De nonchalance blijft functioneel en slaat niet door; Mr. Mondegreen waakt er voor om zijn muziek melig te laten klinken. Waar veel indiebandjes tegenwoordig veel te clean klinken, is de lo-fi aanpak van dit eenmansproject meer dan welkom. Mr. Mondegreen is een verrekt lekker plaatje.
Opduvel 