Pelagic, 2017
Bison uit het Canadese Vancouver bediende zich voorheen van de naam Bison B.C. Waarom het achtervoegsel is weggevallen is niet duidelijk. Wellicht wil de band benadrukken dat men een wat andere koers is gaan varen, al valt dat wel mee. Wel is duidelijk dat de band op You Are Not The Ocean You Are The Patient een zeer vitale en gefocuste indruk maakt en dat over de opbouw van het album is nagedacht.
Bison staat voor keiharde sludgemetal met de nadruk op vette riffs en intense zang. Je hoort de kritische lezer al denken: daar passen er heel wat van in een dozijn. Klopt als een bus en de Canadezen winnen zeker niet de originaliteitsprijs, maar toch weet de band iets waardevols toe te voegen aan het genre. Zonder aan focus of impact in te boeten, weet de band te experimenteren met post-rock en post-metal, waarbij zelfs viool en fluit worden ingezet.
De experimentelere kant is met name terug te horen in het tweede gedeelte van het album, waarin het tempo wat naar beneden gaat en post-rockachtige passages opduiken. De eerste drie tracks tonen Bison in zijn meest boze, agressieve en lompe gedaante: heavy riffs domineren, maar opvallenderwijs niet een heel nummer lang dezelfde riff. En dat is pure winst: Bison weet hoe een song te schrijven waarin steeds wat gebeurt, waardoor je als luisteraar geboeid blijft van het begin tot het eind.
Op zijn heaviest bevindt de sound van Bison zich ergens tussen Generation Of Vipers (brute agressie) en Wrong (strak spel). De muziek van de band uit Canada is echter melodieuzer dan die van Generation of Vipers en de muziek van Bison bevat meer emotie dan die van Wrong. Die emotie zit ook in de vanuit de tenen komende, getormenteerde vocalen. Op ‘Anti War’ wordt om beurten gezongen en ontstaat een Black Tusk-achtige hardcore- en punkvibe.
Zoals al aangegeven: Bison beukt het hardst in het eerste gedeelte van het album. Desondanks laat opener ‘Until The Earth Is Empty’ de band van een veelzijdige kant horen; de muziek is dynamisch, de bassound vet, de cimbalen worden gegeseld en er is ruimte voor korte gitaarsolo’s. Resultaat: zes intense minuten. Bison kent ook de kracht van herhaling. Dat werkt uiteraard alleen als de riff goed is. Dat is zeker het geval met de simpele riff die de eerste anderhalve minuut van ‘Drunkard’ bepaalt. Daarna wordt variatie aangebracht in deze ook compositorisch overtuigende song.
Als scharnierpunt tussen de beukende eerste drie songs en de bedachtzamer uitgewerkte laatste drie songs fungeert het instrumentale ‘Kenopsia’. De ritmiek is ijzersterk en de riffs zijn dat bijna vanzelfsprekend, maar er is afwisseling door korte melodieuze gitaarpartijen. ‘Tantrum’ hakt er aanvankelijk flink op los, maar na drie en een halve minuut wordt de agressie getemperd om plaats te maken voor onvervalste post-rock met een hoofdrol voor viool en fluit. Een verrassende wending die wonderwel goed uitpakt.
Het tempo gaat naar beneden met ‘Raiigin’, aanvankelijk een zware, trage en doomy track, maar met een enorme tempoversnelling. Dat tempo wordt ook weer gehalveerd. De band komt weg met de tempowisselingen omdat die nergens geforceerd aandoen. In afsluiter ‘Water Becomes Fire’ horen we de viool weer terug in lange post-metalpassages, die worden afgewisseld met harde en logge metal.
Vrolijke kost is het niet wat Bison de luisteraar voorschotelt; de muziek klinkt boos en misantropisch, maar ook afwisselend terwijl tegelijkertijd de sludge-identiteit wordt bewaard. Compositorisch is de band gegroeid ten opzichte van voorganger Lovelessness en met You Are Not The Ocean You Are The Patient levert Bison dan ook een uitstekend album af.
Opduvel 