Eigen beheer, 2017
L’Homme Armé is een duo dat zaterdag 24 juni zijn debuutalbum presenteert in Merleyn in Nijmegen. Je zou kunnen spreken van een langverwacht debuut, want de plaat staat al even aangekondigd. De beide muzikanten hebben de release zorgvuldig voorbereid, inclusief een ronkende persbio die niet uitblinkt in bescheidenheid. Maar waarom zou je bescheiden zijn als je daadwerkelijk wat te vertellen hebt?
Die Jetztzeit vertelt in acht instrumentale nummers het verhaal van de gewapende man in een muzikale krachttoer die zijn weerga niet kent. Althans, volgens dr. Fill en de Jazzführer (echte namen Roy Kersten en Bastiaan Siemerink). Ga er maar aan staan. Als je de lat hoog legt, kan je plaat maar beter goed zijn. Hier is dat gelukkig het geval.
Ja, L’Homme Armé is een gitaar/drums-duo en daarvan zijn er anno 2017 veel. Toch nemen de Nijmegenaren een aparte plaats in en zijn zij niet echt te vergelijken met bijvoorbeeld The White Stripes, Royal Blood of The Black Keys. De beide heren gaan voor een kale, directe sound, zonder poespas en zonder toevoeging van extra lagen die ze live niet zonder extra ondersteuning zouden kunnen waarmaken. Het duo put uit bluesrock, hardrock en stonerrock. Het zijn weinig vernieuwende genres, maar dr. Fill en de Jazzführer geven daar een eigenwijze draai aan door de spelopvatting en en enkele keer door het experiment op te zoeken.
De sound van Die Jetztzeit klinkt niet groots, eerder lo-fi en garage-achtig. Dat draagt bij aan wat L’Homme Armé beoogt: elementaire muziek maken, zonder enige opsmuk, ontdaan van al het overtollige vet, zodat iedere gespeelde noot van belang is en de pure muzikale zeggingskracht toeneemt. In de meeste nummers is het duo slechts gewapend met gitaar (de Jazzführer) en drums (dr. Fill), maar daarvan wordt een enkele keer afgeweken.
Het album telt acht tracks, die samen een verhaal vertellen. Het verhaal is niet helemaal af en dat zet de fantasie van de luisteraar aan het werk. Hetzelfde geldt voor de muziek; het is misschien even wennen aan de kale sound (geen bas), maar gitaar en drums worden met zoveel geestdrift bespeeld dat toevoegingen overbodig zijn. Daarbij heeft het duo oog voor detail. Daar waar in de genres waarop L’Homme Armé zijn muziek baseert nummers nog wel eens gebouwd zijn op slechts één riff, spelen de beide heren met dynamiek, met tempo en met melodie, onderwijl toch ook de ene na de andere memorabele riff producerend. Zo ontstaat een plaat die qua sound niet direct als vernieuwend kan worden getypeerd, maar die binnen de kaders van bluesrock, hardrock en stonerrock wel degelijk nieuwe wegen inslaat.
De acht tracks op de plaat zijn stuk voor stuk sterk en nestelen zich naarmate je ze vaker hoort steeds meer in je hoofd. Opener ‘Helasitas rerum’ vat de muzikale opvatting van het tweetal direct samen; het is een stuk vol bravoure met krachtig en op blues georiënteerd gitaarspel, donderende drums, sterke riffs en wisseling van tempo en melodie. Op ‘Horus’ komt de dynamiek van het duo het sterkst naar voren. Met rustige en ruige stukken wordt een soort couplet-refrein schema gesuggereerd, maar het nummer schiet gaandeweg andere kanten uit. Afsluiter ‘Und lachend ziehen sie weiter’ laat juist de bluesy kant van L’Homme Armé sterk horen. ‘Antika Tharsis’ onderscheidt zich weer door een hoekig ritme. Zo heeft elk stuk op de plaat zijn specifieke kenmerken, waarmee eenvormigheid wordt tegengegaan.
Een centrale plaats op het album is ingeruimd voor de meest afwijkende track. In ‘Heer van wind en regen’ zijn twee akoestische gitaren te horen. Het nummer heeft aanvankelijk een donkere, bijna middeleeuws aandoende folk-sfeer. Halverwege verrast dr. Fill met zijn spel op trombone en verrek, horen we daar zowaar een basgitaar? De stijlbreuk is groot, maar L’Homme Armé komt ermee weg door het fraaie samenspel en de gedrevenheid waarmee ook deze rustiger track wordt gebracht.
Je zou de muziek van L’Homme Armé gemakshalve als instrumentale hardrock kunnen betitelen. Feitelijk is het dat ook, maar het doet geen recht aan de eigenzinnigheid van het duo. Sterker nog: het is de stijfkoppige en gedurfde muzikale aanpak die Die Jetztzeit tot zo’n geslaagd album maakt. Nee, valse bescheidenheid is nergens voor nodig, zeker niet met dit mooie visitekaartje op zak. Laat dit duo nu maar gauw de vaderlandse podia onveilig maken.
Opduvel 