Stickman / Psychobabble, 2017
Uit Massachusetts komt het trio Elder, dat in 2011 met Dead Roots Stirring een subliem album op de markt bracht, waarop elementen uit stoner, doom, sludge en heavy psych op welhaast perfecte wijze in elkaar vlochten. De nummers op dat album zijn lang, maar blijven boeien door de heldere songstructuren, de sterke gitaarsolo’s, de psychedelische inslag en de heavy aanpak. Opvolger Lore uit 2015 laat een ontwikkeling horen naar een wat cleaner geluid en meer nadruk op technisch vernuft, wat op zich goed uitpakt, hoewel de plaat niet zo’n onuitwisbare indruk achterlaat als de voorganger.
Inmiddels zijn Nick DiSalvo (gitaar en zang), Jack Donovan (bas) en Matt Couto (drums) toe aan het volgende album, getiteld Reflections Of A Floating World. De lijn die op Lore is ingezet, wordt daarop doorgetrokken. In vijfenzestig minuten wordt in zes lange nummers de muzikaliteit van het drietal tentoongespreid. In die nummers is veel ruimte voor instrumentale stukken, maar de zang is wat verder naar voren gehaald ten opzichte van de voorganger.
De muzikale bekwaamheid van Elder staat buiten kijf, maar daar wringt ook een beetje de schoen. Op Reflections Of A Floating World is niets aan het toeval overgelaten en dat betekent dat we een technisch hoogstaand album beluisteren dat clean geproduceerd is. Dat betekent ook dat de plaat een hart en een ziel ontbeert. Het kost Opduvel moeite om de knappe nummers echt te voelen, de emotionele diepgang ontbreekt. Waar op Dead Roots Stirring nog plaats is voor rauwe randjes, zijn die op het nieuwe album productioneel gladgestreken. En dat is jammer.
Wat ook spijtig is, is dat Elder op deze plaat wat aan heaviness heeft ingeleverd. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn; een band als Motorpsycho heeft gedurende zijn bestaan ook een transitie doorgemaakt van heavy metal naar uiteindelijk progrock, met vaak mooie resultaten onderweg. Elder anno 2017 is echter meer te vergelijken met Pallbearer, ook een band die uitblinkt in knap geconstrueerde nummers maar niet in emotionele impact. Van Elder verwacht je toch iets meer.
Aan de positieve kant moet worden opgemerkt dat Elder ook op Reflections Of A Floating World zijn fijne gevoel voor melodie etaleert, waaraan de heldere zang en de melodieuze gitaarsolo’s een belangrijke bijdrage leveren. Maar ook de riffs, natuurlijk een zeer belangrijk onderdeel in de genres waar dit trio in grasduint, bestaan niet uit het standaard beukwerk maar bevatten een flinke dosis melodie. Vanaf opener ‘Sanctuary’ doen prog-elementen hun intrede – in een enkele overgang steekt de band zelfs Rush naar de kroon – en verder valt op dat keyboards een dienende functie hebben en goed hoorbaar zijn.
In ‘The Falling Veil’, dat ritmisch verschillende kanten op stuitert, is het dubbele gitaarwerk fraai. Maar hoe goed ook, het nummer lijdt wel aan een overdaad aan ideeën en dat is een probleem dat voor meer songs geldt. Het album als geheel wordt daardoor topzwaar en de plaat van begin tot eind uitzitten is daardoor een opgave. Rustige passages willen ook nog wel eens de vaart eruit halen, maar daar staan enkele zeer geslaagde overgangen tegenover zoals die naar het laatste gedeelte van ‘Blind’, waarin de schitterende baslijn de hoofdrol opeist. In het instrumentale ‘Sonntag’ geven theremin, keyboards en pedal steel elan aan het naar krautrock neigende geheel.
Dat Elder bulkt van muzikale kwaliteit, is op Reflections Of A Floating World goed te horen, maar de band wenst geen vuile handen te maken. De muziek is zeker genietbaar, maar met een smerig randje hier en daar in de vorm van een groezelige sound, een echte heavy riff of een uit de bocht vliegende gitaarsolo, zou de plaat winnen aan gevoel en daarmee aan aantrekkingskracht. Nu kleurt Elder in al zijn dadendrang toch netjes binnen de lijntjes en dat is zonde.
Reflections Of A Floating World bandcamp
Opduvel 