dB’s, Utrecht
Woensdag 7 juni 2017
Het Britse collectief Gnod is weer in Nederland, slechts anderhalve maand na hun optredens tijdens het Roadburn Festival. De band maakte in april in Tilburg veel indruk met vier totaal verschillende optredens, twee keer bijgestaan door een ander gezelschap (Kuro en Radar Men From The Moon). De vraag is of de Engelsen het vanavond in dB’s in Utrecht nog een keer kunnen flikken. Maar eerst moet het publiek twee voorprogramma’s verwerken en dat blijkt gelukkig geen straf.
Slo Daze uit Amsterdam mag het spits afbijten. Dat blijkt het eenmans-ambientproject te zijn van Daan van Houten van de psychedelische black metalband Project Nefast. Slo Daze bracht tot nu toe twee ep’s uit. De wat studentikoos ogende Van Houten maakt gebruik van elektronica en gitaar. Hij start met een drone die langzamerhand uit meer lagen gaat bestaan en waarin na enige tijd een puls is te herkennen. Daar overheen legt hij zijn heldere gitaarspel. Het optreden volgt een logische lijn maar is verre van statisch. Zo ergens halverwege is een elektronische beat te ontwaren en speelt Van Houten slidegitaar. De visuals van steppe-achtige landschappen passen goed bij de sfeer die de muziek oproept. De set van Slo Daze bouwt mooi op en in het laatste gedeelte weet hij over een elektronische beat heen te rocken. Een uiterst geslaagd optreden dat benieuwd maakt naar toekomstige releases.
Uit Rome komt Mai Mai Mai. Dat is eveneens een eenmansproject, maar vergelijkingen met Slo Daze gaan grotendeels mank. De Italiaan (Toni Cutrone) heeft veel gereisd en verschillende culturele invloeden tot zich genomen, die hij vervolgens heeft verwerkt in de muziek van Mai Mai Mai, waarvan sinds 2013 een aantal releases is verschenen. Cutrone treedt op in een ogenschijnlijk zelfgemaakt gewaad, inclusief stoffen masker dat zijn hele hoofd bedekt, wellicht met de bedoeling zijn set een ritueel karakter te geven. Daar slaagt hij niet in, maar dat wil niet zeggen dat het optreden tegenvalt. Integendeel, Mai Mai Mai tovert uiterst gevarieerde klanken uit zijn elektronica, inclusief elektronisch gemanipuleerde veldopnamen en gesproken woord. Waar Slo Daze een rechtlijnige performance neerzet, bestaat die van Mai Mai Mai uit een aaneenschakeling van klanken, die vergezeld gaan van een harde beat. Soms komt het wat collage-achtig over, maar Cutrone verliest de samenhang niet uit het oog. De wisseling van beats en sfeer maken de set van Mai Mai Mai erg boeiend.
Een van de troeven van Gnod is de onvoorspelbaarheid van de band. Het zou zomaar kunnen dat het gezelschap vanavond aantreedt achter een paar tafels met elektronica om het publiek te trakteren op een eigen techno-variant, maar voor hetzelfde geld wordt in rock-opstelling opgetreden en de zaal platgewalst met harde psychedelische krautrock. Het wordt de laatste variant en dat wil dus zeggen: drums, twee bassen, twee gitaren, zang en elektronica.
Just Say No To The Psycho Right-Wing Capitalist Fascist Industrial Death Machine heet de laatste uitgave van Gnod en een nieuw album is alweer in de maak. Hoe goed ook, het is vooral live dat de Engelsen indruk maken en op die regel wordt vanavond in Utrecht geen uitzondering gemaakt. De band weet vanaf het begin te overdonderen met een alsmaar repeterende groove, naar het zich laat aanzien vrij simpel maar dwingend, verslavend en slopend. Drums en de twee bassen blijven die groove rondpompen in de lange nummers die het publiek krijgt voorgeschoteld. De vocalen verdwijnen wat in het geweld van drums, bassen en gitaren, maar storen doet dat niet, zo lang die groove maar blijft doorgaan en doorgaan en doorgaan.
Het is gewoon zonde wanneer binnen een stuk wordt overgeschakeld omdat de betovering dan even wordt verbroken, maar binnen een paar seconden legt het zestal alweer een nieuwe repeterende, hard pompende basis neer. Een concert van Gnod beluister je niet, aanschouw je niet; nee, dat onderga je met je hele lijf. Het volume draagt daar ook aan bij, want het geluid staat erg hard en de muziek is daardoor voelbaar in alle ledematen.
In feite doet Gnod in dB’s niet veel anders dan tijdens het Roadburn-optreden op de vrijdag, maar het komt allemaal nog iets dwingender, harder en noisier over dan destijds. Na een afmattend uur stopt de machine en verlaat de band het podium. Omdat het lang duurt voordat de muziek in de zaal wordt aangezet, blijft de hoop op een toegift levend. Het zit er niet in, maar een onderbreking past eigenlijk ook niet, dus het is goed zo. Gnod maakt opnieuw grote indruk en mag hopelijk héél snel weer terugkomen.
Opduvel 