Iron Bonehead, 2017
En Maurice de Jong, hij ploeterde onverdroten voort door zijn zelfgeschapen, aardedonkere en onheilspellende universum. Sinds het verschijnen van de sterke lp Hymns For The Broken, Swollen And Silent van Gnaw Their Tongues, eind vorig jaar, heeft de muzikale vreelvraat natuurlijk niet stilgezeten. In februari en maart bracht hij maar liefst drie albums uit op cassette, onder de noemers De Magia Veterum , Offerbeest en Cloak Of Altering. De Jong brengt nu weer een lp uit, deze keer op het Duitse label Iron Bonehead en onder de naam Pyriphlegethon. De plaat heet The Murky Black Of Eternal Night, maar zien we daar niet een heel klein streepje licht door een kier komen? Of toch niet?
De Jong grossiert in alter ego’s waaronder zijn releases verschijnen. De bekendste namen zijn Gnaw Their Tongues en Aderlating. Hoe de man uit Smallingerland zich ook noemt, het blijft een duistere en misantropische bedoening op al zijn uitgaven. Drone, avant-gardistische black metal, doom en noise zijn de muzikale ingrediënten waarvan Mories, zoals De Jong zichzelf ook noemt, zich bedient. De uitwerking is wel verschillend en daarin zit de kracht van Mories’ muziek. Drone vormt bij Aderlating de hoofdmoot, terwijl bij Gnaw Their Tongues black metal meer aanwezig is.
Op The Murky Black Of Eternal Night is ook de black metal goed te horen, maar op een wat andere wijze dan bij Gnaw Their Tongues. Uiteraard is er genoeg angstaanjagends te vinden bij Pyriphlegethon en de muziek klinkt ook ontegenzeglijk smerig, maar die muziek bevat ook wat meer lucht en daarnaast wordt opvallend vaak echt gerockt, iets wat De Jong niet echt gewoon is te doen. De uit de goot komende vocalen staan naar Mories’ maatstaven behoorlijk prominent in de mix en de nadruk ligt vaak op gitaren, waardoor je voorzichtig zou kunnen zeggen dat Pyriphlegethon iets minder ontoegankelijk klinkt dan veel andere projecten van De Jong.
Zowel de A- als de B-kant van de lp opent met een kort piano-intro, gevolgd door vier nummers die je als songs zou kunnen betitelen. Een enkele keer ligt het tempo moordend hoog, zoals in de afsluiter, het helse ‘Night On The Black Mountain’, waarin de black metal-gitaren razen en Mories’ schreeuw door merg en been gaat. Vaak ligt het tempo een stuk lager, zoals in ‘Monument Of Death’, de eerste song op de plaat, waarin doom-invloeden zijn verwerkt in de black metal, en dat zodra de keyboards op de voorgrond treden zelfs een symfonisch tintje krijgt.
Het midtempo ‘Funeral Bells’ kent een echte heavy metal-riff, die vergezeld gaat van een black metal-gitaar. Opnieuw is een licht symfonische inslag te bespeuren door de als damesvocalen klinkende keyboards. Het contrast met de oerbrullen die Mories loslaat, is erg fraai en maakt ‘Funeral Bells’ tot een van de prijsnummers van de plaat. ‘The Serpent’s Tongue’ is dan weer pure, razende black metal, waarbij de drums sterk naar voren komen. Dat is overigens geen voordeel, want Mories’ drumskills zijn beperkt. Kant A van de plaat wordt afgesloten met het langzame, duistere ‘Summoning Ancient Evil’, een doomy track met black metal-vocalen. Het werkt uitstekend.
Het eerste stuk op kant B (het piano-intro buiten beschouwing gelaten) is de titeltrack en dat is ook een hoogtepunt op The Murky Black Of Eternal Night: hoog tempo, razende maar melodieuze gitaren, morsige vocalen en sfeervolle keys. In het sludgy ‘Cursed Blood’ is vervolgens weer een serieuze heavy metal-riff te horen. Meer echte metal is te horen in ‘The Coldest Grave’, een rechttoe-rechtaan stamper die lekker rockt, maar waarin het te eendimensionale drumwerk wat roet in het eten gooit.
Het is knap hoe Mories binnen het door hemzelf gecreëerde muzikale universum, dat redelijk beperkt van omvang lijkt, steeds nieuwe wegen vindt om te voorkomen dat hij echt in herhaling gaat vallen. Op dit album van Pyriphlegethon wordt de duistere kant voorzien van meer metal dan we van de Fries gewend zijn. Het geluid is daarbij niet helemaal dichtgesmeerd en dat maakt dat je zou kunnen denken dat er een klein beetje licht te vinden is in de donkere materie waarin je je als luisteraar bevindt bij het luisteren naar De Jongs muziek. Het is echter schijn, want The Murky Black Of Eternal Light geeft uiteindelijk net zo weinig hoop op een weg uit het naargeestige schimmenrijk als voorheen. We zijn verdoemd, maar verdoemd willen we zijn.
Opduvel 