Colin Stetson, 2017
New History Warfare heet de trilogie waarmee Colin Stetson tussen 2008 en 2013 definitief zijn naam vestigde als wonder-saxofonist. De soloplaten (met hier en daar een klein beetje vocale bijstand) maakten indruk door de fabelachtige techniek van Stetson, die alles live inspeelde, zonder loops of overdubs. De platen blijken anno 2017 nog steeds goed beluisterbaar en het verbluffend staaltje techniek heeft nog niets aan kracht ingeboet.
Na het derde deel, To See More Light, zag de saxofonist dat het tijd was nieuwe wegen in te slaan en dat deed hij op fraaie wijze met zijn duoplaat met Sarah Neufeld, Never Were The Way She Was, en op grootse wijze met zijn eigenwijze en eigentijdse bewerking van de derde symfonie van Henry Górecki, Sorrow – a reimagining of Górecki’s 3rd Symphony, gespeeld door een ensemble met Stetsons zus Megan als vocaliste.
All This I Do For Glory laat de in Canada residerende Amerikaan weer solo horen en ook deze plaat roept direct verwondering en bewondering op. Het is nog steeds moeilijk te geloven dat al die klanken geproduceerd worden door één man op één blaasinstrument, zonder hulpmiddelen. Stetson beperkt zich niet tot de bassaxofoon, hij speelt ook alt- en tenorsax en contrabasklarinet. Elk stuk betreft een doorgaand stuk muziek, in stand gehouden door de circular breathing-techniek die de muzikant tot in perfectie beheerst. De kleppen van het instrument bepalen niet alleen de toon die wordt gespeeld, maar dienen ook als percussie. Stetson zingt terwijl hij blaast en ook daardoor ontstaat het idee dat je naar afzonderlijke opnamen luistert.
Toch knaagt het bij All This I Do For Glory een heel klein beetje en dat komt doordat Stetson met dit nieuwe album in feite een stap terug zet in de richting van zijn New History Warfare-trilogie. Sterker nog: hij voegt daar niets nieuws aan toe, hoewel je, als je het positief bekijkt, ook kunt zeggen dat hij zijn toch al indrukwekkende techniek verder perfectioneert. Dat levert echter geen muzikale vernieuwing op. En dus krijgen we hetzelfde melodieus-percussieve spel op sax of contrabasklarinet te horen zoals we dat in het eerdere solowerk ook al hoorden.
Dat laat onverlet dat er muzikaal bijzonder veel te genieten is op dit album. Zelfs wanneer Stetson voor de lange vorm kiest, zoals in het afsluitende ‘The Lure Of The Mine’, weet hij voldoende variatie aan te brengen en te accentueren om te blijven boeien. Met de kleppen van de saxofoon weet hij zelfs als een snaredrum te klinken. In het de plaat openende titelstuk klinken die kleppen juist als het knippen van de vingers. De klankkleur varieert doordat Stetson per stuk van instrument wisselt en lichtere en zwaardere stukken elkaar afwisselen.
De elkaar in hoog tempo opvolgende noten vormen steeds een melodieus geheel en dat vormt een mooi contrast met de via het instrument naar buiten komende vocalen, die voornamelijk bestaan uit lange tonen. Al het technische vernuft zou ten koste kunnen gaan van het gevoel, en dit solo-album heeft bij lange na niet die emotionele impact die het duo Stetson-Neufeld en de bewerking van Górecki’s symfonie hebben, maar de muziek laat je toch ook niet onberoerd. Vooral ‘The Lure Of The Mine’ is een wervelend en hartstochtelijk werk en hetzelfde kan gezegd worden van het op basklarinet gespeelde ‘Between Water And Wind’.
We hebben het dus allemaal al eens gehoord, maar jeetje, wat is Stetson weer onnavolgbaar in de weer en wat klinkt het allemaal weer prachtig. All This I Do For Glory doet in niets onder voor de New History Warfare-trilogie en wat heb je aan de originaliteitsprijs (die heeft hij al) als je ook de schoonheidsprijs kunt winnen? Gewoon weer grote klasse dus, verder niet zeuren.
All This I Do For Glory bandcamp
Opduvel 