013 (Main Stage) & Cul de Sac, Tilburg
Zondag 23 april 2017
Het is de laatste dag van Roadburn en het festival doet het vandaag met een podium minder. Dat betekent echter niet dat het maken van keuzes makkelijker wordt. Noodgedwongen moeten Sumac, The Doomsday Kingdom, Inter Arma en Turia worden gemist. In tegenstelling tot de andere dagen is Opduvel op zondag wat vaker in de grote zaal te vinden.
Temple Ov BBV (Main Stage)
Dat begint direct bij het vierde en laatste concert van Gnod, deze keer in samenwerking met de Nederlandse band Radar Men From The Moon, die later vanavond nog spelen. Samen opereren zij onder de naam Temple ov BBV. Dat deden zij eerder al tijdens Eindhoven Psych Lab en nu dus op het hoofdpodium van Roadburn. Het optreden vindt plaats in de wetenschap dat Gnod gisteren in samenwerking met Kuro een set neerzette die welhaast niet te overtreffen is. Dat gebeurt ook niet, maar Temple ov BBV maakt desondanks indruk. Het concert komt wel een beetje moeizaam op gang, maar eenmaal gegrepen door de repeterende ritmes en de psychedelische gitaren en elektronica is er geen houden meer aan. Met name het laatste kwartier wordt weer zo’n verslavende vibe gecreëerd die eigenlijk nooit mag eindigen en die je als toehoorder gewoon sloopt. De dag is net begonnen en Opduvel ligt al op apegapen.
Pallbearer (Main Stage)
Tijd om te recupereren is er niet, want Pallbearer maakt even later zijn opwachting. De Amerikaanse melodische doom metalband maakte inclusief nieuwe plaat Heartless drie mooie platen met epische doom met een alternatief randje. Een eerdere kennismaking in het Nijmeegse Merleyn stemde niet helemaal tevreden omdat de band live wat plichtmatig overkwam en de zang af en toe vals was. Dat laatste is ook nu het geval, helaas. Instrumentaal overtuigt Pallbearer echter wel, al gaan wat finesses van het studiowerk verloren. De muziek zit vrij complex in elkaar, lijdt soms aan een gebrek aan echte emotie en wellicht daarom is het moeilijk om er echt van te houden, al oogst de band wel bewondering voor de technische uitvoering. Daar komt bij dat de band uit Little Rock, Arkansas nu wel een bevlogen indruk maakt en het gitaarwerk bijzonder fraai is. Toch een geslaagd optreden dus.
Sink (Cul de Sac)
Ark of Contempt and Anger heet het vorig jaar verschenen album van het Finse Sink en daarop gaan darkwave, drone, worldmusic, darkfolk en gothic een geloofwaardig verbond aan. Live pakt het viertal wat harder en noisier uit, maar niet minder overtuigend. De van de samengevlochten ideeën welhaast uiteenspattende muziek wordt met name door de krachtige ritmiek van de drummer van de nodige schwung voorzien, door de elektronica naar donkere oorden gestuurd en door de saxofoon of klarinet van vervreemdende effecten voorzien. De gepassioneerde zang en de instrumentale invulling roepen een enkele keer het Britse Moonshake in herinnering en dat mag als een compliment worden opgevat.
Ulver (Main Stage)
Terug naar de grote zaal voor het optreden van Ulver en daar ontstaat voor Opduvel een probleem. Niet dat hij het eens is met die ene toeschouwer die vindt dat de band terug moet keren naar black metal, maar de huidige muzikale koers van de band uit Oslo bevalt allerminst. Ulver oogst echter wel succes en doet zijn ding waarschijnlijk gewoon goed. De visuals zijn prachtig en muzikaal zit het wel snor bij de Noren. Maar wat is het saai en afstandelijk! Zo nu en dan doen melodielijnen en zang zelfs aan Simple Minds en Depeche Mode denken en dat dient niet als een aanbeveling te worden opgevat. Het ambientstuk halverwege doet het tij niet keren, is zelfs een regelrechte showstopper, en slechts één keer doet de band, door aanstekelijke ritmiek, de oren echt spitsen. Voor het overige glijdt het hele zaakje bijna anoniem voorbij. Dat is natuurlijk louter een persoonlijke opvatting, want de synthwave lijkt bij het aanwezige publiek wel in de smaak te vallen.
Hypnopazūzu (Main Stage)
David Tibet van Current 93 en Youth van Killing Joke vormen samen Hypnopazūzu. Live worden zij bijgestaan door een stel jonge muzikanten. Tibet is met zijn dandy-achtige uitstraling dit Roadburn-weekend een vreemde eend in de bijt en dat kan, ondanks de ruimdenkende koers van het festival, ook gezegd worden van de muziek van het Britse gezelschap. Het concert begint met twee langzame, gedragen stukken en die leiden tot twijfel: zijn we hier getuige van neoklasssieke pracht en praal of van handig verpakte kitsch? Waarschijnlijk het laatste, maar het heeft wel wat en naarmate het concert vordert neemt het respect voor het gebodene toe. Toetsen, drums, bas, gitaar en viool creëren een anachronistische sfeer, waarin duisternis en religie doorklinken. Wellicht is het allemaal wat vals dramatisch aangezet, maar vermakelijk is het wel.
MNHM (Cul de Sac)
Terug naar de plek waar het op donderdagmiddag begon: Cul de Sac. Daar speelt MNHM, waarvan begin mei de tweede plaat Of Empires Past verschijnt. De Nijmegenaren krijgen helaas maar een half uurtje om hun kunsten te vertonen, maar in die tijd spelen ze wel de tent plat. Dat deden ze in december in Tilburg ook al, toen in Paradox in het kader van het Incubate Festival. Zo goed al toen is het deze keer niet, maar het mag de pret niet drukken. De energieke noiserock met complexe ritmes en een opvallende, want meer complementerende dan solerende, rol voor de baritonsax van Otto Kokke wordt ook nu weer strak en energiek voor het voetlicht gebracht. Wel is er voor de band wat weinig ruimte om te bewegen op het kleine podium en staat de bas wat te hard afgesteld. Het doet nauwelijks af aan een prachtig optreden dat doet uitzien naar het nieuwe album, dat gelukkig al op dezelfde dag bij Roadburn kan worden aangeschaft.
Over het muziekaanbod bij Roadburn valt over het algemeen weinig te klagen, maar dit jaar lijkt ten opzichte van voorgaande jaren voor een meer progressieve insteek te zijn gekozen, wat betekent dat nog iets meer ruimte is gecreëerd voor niet-metalgenres en meer experimentele muziek. Dat is een goede ontwikkeling en uit de publieke belangstelling bij de optredens die in een moeilijker categorie vallen, blijkt dat voor de koers van de organisatie onder de festivalgangers voldoende draagvlak bestaat. De data voor volgend jaar (19 tot en met 22 april) staan alvast in de agenda.
Opduvel 