Extase, 013 (Green Room) & Cul de Sac, Tilburg
Vrijdag 21 april 2017
Zoals bij het verslag van donderdag al gezegd noopt het Roadburn-programma tot het maken van moeilijke keuzes. Het aanbod op vrijdag is overweldigend en met pijn in het hart moeten de optredens van Schammasch, Emptiness, Ruby The Hatchet, Oathbreaker, Baroness en Zeal & Ardor van het lijstje worden geschrapt. Wat overblijft zorgt echter voor een absolute topdag.
Atala (Extase)
Daaraan draagt het eerste optreden nog niet bij, want het Californische Atala blijkt een doom metalband te zijn waarvan er dertien in een dozijn passen. Dat is al zo op de twee tot nu toe verschenen platen en dat wordt bevestigd met het Roadburn-optreden in Extase. De doom van Atala heeft soms een bluesy randje en dat maakt dat aanvankelijk de oren worden gespitst. Naarmate het optreden vordert slaat de eenvormigheid echter toe, ook door het weinig opzienbarende songmateriaal. Zanger/gitarist Kyle Stratton heeft een hoge, wat dunne stem en ook daarmee wordt geen diepe indruk gemaakt. Middelmatigheid troef, kortom.
Gnaw Their Tongues (Green Room)
Gnaw Their Tongues, normaliter het eenmansproject van Maurice de Jong, is vandaag een duo. De Jong’s vrouwelijke kompaan bedient de knoppen achter de tafel en zelf speelt hij een vijfsnarige basgitaar. De Jong heeft een enorme muzikale output en daarmee heeft hij inmiddels een eigen universum geschapen. Dat universum is geen aangename plek om te vertoeven, want bloed, dood, marteling, horror en angst is waar het bij Gnaw Their Tongues om draait. De muzikale invulling is echter indrukwekkend. Waar de Drachtenaar gisteren bij Ortega rustig en cool (en minimaal) opereerde, leeft hij zich vandaag uit. Het geluid is bij aanvang van het concert nog niet optimaal afgesteld. De harde basklanken overheersen en verstoren de balans, waardoor de interessante geluiden die iedere Gnaw Their Tongues-track bevat minder goed hoorbaar zijn. Het euvel is echter snel verholpen en wat volgt is een set waarin razendsnelle stukken worden afgewisseld met midtempo black metal. Elektronische klanken en samples verrijken de sound en dragen bij aan de angstaanjagende sfeer die wordt geschapen. Dat geldt ook voor de getergde vocalen van De Jong. De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat de muziek in een donkere kamer beter tot zijn recht komt dan vanaf een concertpodium, maar het optreden is toch alleszins geslaagd te noemen.
Ritual Object (Cul de Sac)
In Cul de Sac presenteert Ritual Object zijn tweede ambient-set en die verschilt geheel van de set die hij donderdag ten gehore bracht. Gelukkig is nu wat meer publiek komen opdagen. Met name de eerste paar stukken die vandaag worden gebracht hebben een duidelijk lichtere klankkleur en als geheel is de set sowieso minder donker dan die van gisteren. Ritual Object maakt wel een paar foutjes. In het eerste stuk leidt dat tot een plotsklapse stilte en in het laatste stuk gebeurt dat nog eens. Daar wordt de betovering even verbroken doordat je als luisteraar uit je trance wordt gehaald. Het tweede stuk stopt abrupt. Fraai is het werk waarin strijkers te horen zijn, waarbij de elektronische klanken als muzikale donderwolken fungeren. Voor het laatste stuk vraagt de Engelsman het publiek om te gaan zitten, zodat in alle rust de muziek kan worden ervaren. Het stuk vouwt zich uit achter een gesproken tekst over alchemie. De klanken worden naarmate de tijd vordert zwaarder en dreigender. Een passend einde van een mooi tweede optreden, ondanks de paar foutjes.
Kuro (Cul de Sac)
Het Engelse Kuro speelt dit festival twee keer; een keer samen met Gnod en vandaag als duo in Cul de Sac. Kuro bestaat uit Agathe Max (viool) en Gareth Turner (elektrische contrabas, tom, bekken, elektronica, theremin). Met hun instrumentarium creëren de Britten drone-muziek, waarin bijzonder veel gebeurt. Het vioolspel van Max wordt van effecten voorzien en is de drijvende kracht, terwijl Turner daar omheen de drone versterkt en accenten legt. De lange track neigt een enkele keer naar post-rock zoals die door Godspeed You! Black Emperor wordt gemaakt maar de Engelsen klinken bestendiger en werken op hun eigen manier naar een climax toe. Wat ontstaat is een muzikale uitvoering die hypnotiseert en emotioneert. Prachtig.
Zu (Green Room)
Het Italiaanse trio Zu gooit het, na de twee heavy albums Carboniferous en Cortar Todo, op de nieuwe plaat Jhator over een andere boeg, meer gericht op sfeer en spanning. Nu hebben de bandleden in het verleden vaak bewezen dat ze niet voor een gat zijn te vangen, maar deze overgang is wel erg groot. De vraag is hoe dat gaat uitpakken voor het Roadburn-optreden. Al snel wordt duidelijk dat Zu vandaag gaat voor hard beukende math-rock die zijn weerga niet kent. Drummer Tomas Järmyr slaat onnavolgbare ritmes, de baritonsax van Luca Mai ronkt en brengt de ene na de andere moddervette riff voort en de bas van Massimo Pupillo is zwanger van effecten, klinkt zwaar overstuurd en vooral erg heavy. Het zijn de ingrediënten voor een verpletterend optreden, dat muzikaal ook nog eens van hoog niveau is en dat je als luisteraar compleet murw gebeukt achterlaat.
Whores. (Green Room)
Uit Atlanta, Georgia, komt Whores., dat al sinds 2010 bestaat maar vorig jaar pas debuutalbum Gold. uitbracht, al gingen daar wel wat ep’s en singles aan vooraf. De band speelt een mengeling van krachtige noiserock, punkrock en sludge metal. Soms refereert de sound van de band aan Helmet, maar Whores. heeft iets wat Helmet niet heeft en dat is dat men weet hoe een fatsoenlijke song te schrijven. Op het podium van de kleine zaal in 013 brengt Whores. zijn songs met verve en met zichtbaar spelplezier. Een technisch probleem kan zanger/gitarist Christian Lembach niet uit zijn humeur brengen. Doordat drummer Donnie Adkinson en bassist Casey Maxwell de basis blijven doorspelen, haalt het technische mankement niet eens de vaart uit het optreden. Niet kapot te krijgen dus, dat Whores., dat op veel bijval mag rekenen in de volgepakte zaal.
Gnod (Green Room)
Zoals verwacht speelt Gnod vandaag een hele andere set dan gisteren en ook het instrumentarium is volledig anders, dat wil zeggen meer gebruikelijk voor deze band: drums, twee bassen, twee gitaren en elektronica. De muziek van Gnod bevat elementen uit onder andere post-rock, noise(-rock), drone, psychedelische rock en jam-rock, maar geen van de genres dekt de lading volledig. Als het collectief één kracht heeft, dan is dat de kracht van herhaling. Het lijkt simpel: je vindt een groove en blijft die eindeloos herhalen. Die groove moet dan echter wel zo sterk zijn dat een hypnotiserend effect ontstaat. Gnod slaagt daar keer op keer in. Vooral de laatste drie stukken van vanavond kennen een repeterende, simpel en hard pompende basis waarvan je niet wilt dat die stopt. Gitaren en elektronica leggen de accenten bovenop die hypnotiserende basis, waarin soms de invloed van Swans doorklinkt. Deze muziek hoor je niet alleen, maar onderga je met je hele lijf. Een verademing is ook het anti-machogedrag van zanger Neil Francis, die ook meer deel is van het collectief dan een echte frontman. Gnod geeft een geweldig concert, maar de koek is nog niet op. Morgen meer.
Opduvel 