Miller, 2017
Grey Lotus is een collectief uit Haarlem dat in een grote en kleinere bezetting optreedt, al naar gelang de situatie of de muzikale richting die gekozen wordt. De kern bestaat uit zanger Joost Verhagen en gitarist/multi-instrumentalist Daan Arisz, de bandleden daaromheen wisselen nog wel eens. Grey Lotus werkt momenteel aan een nieuw studio-album, dat de opvolger moet worden van Our Little World of Glass uit 2013. Het afwerken van de nieuwe plaat duurt wat langer dan verwacht, maar het wachten op dat album wordt veraangenaamd door het uitbrengen van een liveplaat.
Die liveplaat is getiteld Acacia en verschijnt op Record Store Day (22 april 2017) bij Miller Records. Het is volgens de band bedoeld als eerste deel van een trilogie die de verschillende kanten van Grey Lotus zal belichten. Sinds 2008 heeft de band, waarvan de kernleden ervaring hebben in het spelen van progressieve metal, zich gestaag ontwikkeld en daarbij wordt niet op een genre meer of minder gekeken. Folk, progrock, shoegaze en post-rock zijn terug te vinden in de muziek van de Haarlemmers, maar steeds meer verpakt in een eigen jasje. De muzikale horizon wordt de laatste tijd verder verbreed door ook improvisatie toe te laten in de muziek. Alle invloeden zorgen ervoor dat Grey Lotus een groot klankpalet heeft, wat echter niet leidt tot muzikale willekeur; de band volgt een vaste koers en daarbinnen bestaat ruimte voor experiment.
Op het live-album horen we Grey Lotus in een akoestische en uitgeklede variant. De nummers zijn ontdaan van tierlantijnen en het instrumentarium wordt beperkt tot gitaar, piano en zang. De uitbarstingen die in eerder werk zo nu en dan te horen zijn, worden achterwege gelaten en vooral de folk-kant van de band komt goed naar voren. De muzikale rijkdom blijft volledig intact. De jazzinvloeden daarentegen niet, al veroorlooft pianist Niels van der Weiden zich wel wat vrijheden, waarmee hij de serieus klinkende muziek van enige speelsheid voorziet. Een echt scherp randje ontbreekt, maar daar vraagt deze muziek ook niet om.
Voor de eerste keer is zangeres Judith Wesselius op een plaat van Grey Lotus te horen en zij heeft een grote rol in het geheel. Haar zuivere stem kleurt perfect bij de klaaglijke zang van Verhagen en er wordt veelvuldig tweestemmig gezongen. Ook dat draagt eraan bij dat Grey Lotus in gestripte vorm niet kaal klinkt. De twee zangstemmen gecombineerd met het sprankelende pianospel van Van der Weiden en Arisz’ sfeervolle, dienende gitaarspel zorgen voor een homogeen, maar verre van eenvormig album.
Dat komt door de kracht van de negen liedjes die Acacia telt, en die kracht zit bij deze kleine bezetting in de kwetsbaarheid en weemoed die de nummers uitstralen. Het instrumentarium mag dan minimaal zijn, de muziek is rijk aan emoties. En in gestripte variant intiemer dan ooit. Van opener ‘Fear’ tot afsluiter ‘Closure’ neemt Grey Lotus je mee op een reis die je doet zwelgen in melancholie.
Door de algehele sfeer en de uitgekiende volgorde van de nummers ontstaat een consistent geheel en elke song op de plaat draagt bij aan de continuïteit. De versnelling aan het einde van ‘Vengeance’, waarbij de emotionele impact onaangetast blijft, mag niet onvermeld blijven, evenals het prachtig verstilde pianospel aan het einde van ‘The King’. Van het schitterende ‘Reflections’, waarin alle muzikanten excelleren, blijft de repeterende zin “I’ve done everything but say goodbye” nog urenlang in je hoofd spoken.
Het lange, slepende ‘Closure’, een breekbare en met emoties geladen song waarin een gevoel van eenzame machteloosheid voortreffelijk wordt vertolkt, besluit de plaat op passende wijze. Acacia is een verzameling sobere, op folk gebaseerde songs, fraai tweestemmig gezongen, goudeerlijk, coherent en overtuigend in intimiteit en weemoed.
Opduvel 