De Helling, Utrecht
Maandag 13 maart 2017
De inmiddels drieënzestigjarige Ross Friedman is beter bekend als Ross The Boss, als gitarist van punkband The Dictators, maar natuurlijk vooral als gitarist van Manowar. Hij is te horen op de eerste zes Manowar-albums, waarna hij zijn biezen moest pakken. Nu zijn het vooral de eerste vier albums waarop Manowar indruk wist te maken. Met Fighting The World uit 1987 werd de gang neerwaarts ingezet en de band werd daarna steeds meer een parodie op zichzelf. Nu heeft de muziek van de band altijd al een cheesy randje gehad, om over het image (kleding en houding) maar niet te spreken, maar tot en met Sign Of The Hammer leverde het viertal een paar uitstekende albums af.
Ross The Boss is na het vertrek uit Manowar muziek blijven maken, speelde onder meer even in een bluesband, toerde en maakte een ep met The Dictators en ging uiteindelijk ook platen uitbrengen onder eigen naam. Hij besloot een stel muzikanten te gaan zoeken die een set met Manowar-classics ten gehore zou kunnen brengen. Die vond hij in zanger Marc Lopes (Hellspeak, Meliah Rage), bassist Mike LePond (Symphony X) en drummer Kenny Rhino Earl (ook ooit in Manowar, maar niet met Ross The Boss samen).
Het plan om een set met louter Manowar-songs te brengen doet aanvankelijk de wenkbrauwen fronsen. Is dit een makkelijke manier om te cashen? Of zit de liefde voor de songs, waaraan Ross The Boss meeschreef, zo diep dat hij het simpelweg niet kan laten die te blijven spelen? Vanavond doet het gezelschap de uitstekende concertzaal De Helling in Utrecht aan, dat voor circa tweederde gevuld is met oud en jong publiek, waaronder een flink aantal Manowar-fans.
Voordat Ross The Boss begint, mag het Italiaanse Ancillotti de zaal opwarmen. De vier heren doen dat naar behoren. De metal van deze band is behoorlijk cliché en beïnvloed door de New Wave Of British Heavy Metal van begin jaren tachtig. Een originele noot is niet te bespeuren, maar is dat erg? Niet echt, want de Italianen geven alles, hebben zichtbaar lol op het podium en presenteren zich alsof zij de hoofdact zijn. En daar is niets mis mee. Wel eindigen ze vrijwel elk nummer alsof dat het laatste nummer van de avond is, wat een beetje overdreven overkomt. Maar met hun sympathieke uitstraling en solide gespeelde metal weten de leden van Ancillotti het publiek goed te onderhouden.
Een half uur later, exact op tijd, begint Ross The Boss aan een set vol herkenbare en door de aanwezigen voluit meegescandeerde Manowar-krijgsliederen. Het is natuurlijk altijd discutabel welke songs daar wel en niet onder vallen, maar de meeste klassiekers komen vanavond wel voorbij, waarbij het goed te horen is dat de drie beste platen Battle Hymns, Hail To England en Sign Of The Hammer goed vertegenwoordigd zijn in de setlist.
De eerste vraag die opkomt is of zanger Lopes kan tippen aan Manowar-zanger Eric Adams, een wereldzanger met een indrukwekkend groot bereik. En nee, Lopes is geen Adams, probeert ook niet krampachtig diens stem na te doen, maar maakt indruk met zijn eigen stemgeluid, waarbij hij de hoge uithalen steeds moeiteloos haalt. In het hoge register heeft hij overigens meer weg van Rob Halford dan van Eric Adams. Lopes zingt gewoon goed en doet waar de Manowar-songs om vragen. Daarnaast is hij een energieke en sympathieke frontman.
De uitstekende setlist ten spijt, al snel komt het gevoel op hier met een veredelde coverband van doen te hebben. Want hoe je het wendt of keert, het blijven coverversies van Manowar-nummers die we vanavond voorgeschoteld krijgen, ook al speelde Ross The Boss destijds zelf mee. Het is aan de individuele toeschouwer te bepalen of dat erg is of niet. Ross The Boss klinkt als band niet hetzelfde als Manowar. Het typische basgeluid van Joey DeMaio (die dat ook nog wel eens wil overdrijven) wordt bijvoorbeeld niet benaderd. Het geeft de gitarist meer ruimte, die hij ook ten volle benut, maar een fantastisch gitarist is hij niet. Zijn techniek is beperkt en zijn solo’s zijn niet echt opzienbarend, maar passen wel in het geheel.
En wat is het heerlijk om al snel ‘Death Tone’, ‘Blood Of My Enemies’, ‘Kill With Power’ en even later ook ‘Sign Of The Hammer’ voorbij te horen komen, nummers die goed gespeeld worden en waarop het heerlijk meebrullen is. Dat geldt wat minder voor ‘Each Dawn I Die’, een onbetwist hoogtepunt uit het Manowar-oeuvre, waarvan het stramme ritme vandaag niet goed uit de verf komt. ‘Dark Avenger’ wordt wel sterk gespeeld, maar het gesproken middenstuk is niet goed hoorbaar. Ook haalt de band af en toe de vaart uit het optreden door iets te lang te pauzeren. Groter bezwaar zijn echter de overbodige, veel te lange drumsolo en het eveneens te lange, bluesy intro van afsluiter ‘Hail And Kill’, die serieus de aandacht doen verslappen.
Zanger Lopes doet veel aan publieksparticipatie, wat betekent dat hij de toeschouwers met name refreinen luidkeels laat zingen en dat pakt meestal goed uit. Dat doet hij ook in ‘Battle Hymn’, dat tegen het einde van de set wordt gespeeld en waar menigeen op gewacht zal hebben. Het nummer wordt goed uitgevoerd, al is het basintro niet helemaal zuiver en wordt het nummer een paar keer iets te lang stilgelegd zodra een nieuwe passage zich aandient. Het samen met het publiek gezongen, rustige middenstuk, is wel een kippenvelmoment. ‘Battle Hymn’ zou, als de ultieme classic, afsluiter moeten zijn, in plaats van ‘Hail And Kill’, wat overigens geen diskwalificatie van laatstgenoemde song betekent.
Ondanks de hierboven genoemde kritiekpunten geeft Ross The Boss over het geheel genomen een behoorlijk goed en vooral uiterst vermakelijk concert. Geen ‘Bridge Of Death’ helaas, maar je kunt niet alles hebben. Benieuwd of deze bezetting in de toekomst ook met eigen werk gaat komen.
Opduvel 