Stickman, 2017
De retro hardrockers van Spidergawd hebben het Motorpsycho-juk definitief van zich afgeworpen. Want mochten er nog mensen zijn die dit Noorse kwartet als zijproject van Motorpsycho zien, dan hebben die nu echt het nakijken, want er is geen Motorpsycho-connectie meer in de gelederen van Spidergawd. Drummer Kenneth Kapstad heeft het trio verlaten en bassist Bent Saether heeft het kwartet vaarwel gezegd. Zijn vervanger is een logische: Hallvard Gaardløs, die live Saether al verving en nu volwaardig bandlid is.
Maar bezettingwisseling of niet: de productie blijft op peil, dat wil zeggen dat in het begin van het jaar een nieuwe Spidergawd-lp het licht ziet. Toch is op IV wel wat veranderd ten opzichte van de voorgangers. Of dat te maken heeft met het vertrek van Saether zullen we wellicht nooit weten, maar de progressieve trekjes die de eerste drie albums kenmerkten zijn nagenoeg verdwenen, ten faveure van een meer directe en ook wat hardere sound.
Natuurlijk blijft het Noorse viertal onvervalste jaren zeventig-hardrock maken, maar de muziek neigt nu een aantal keren naar stonerrock en metal. De grens naar metal wordt echter niet definitief overgestoken, al is de scheidslijn natuurlijk dun. Gelukkig maar, want Spidergawd moet het hebben van goed in het gehoor liggende hardrocksongs, waarin weliswaar plaats is voor elementen van buiten het genre, maar binnen de kaders van die songs. Toch neigt ‘What You Have Become’ toch echt naar New Wave Of British Heavy Metal, maar dan wel met Thin Lizzy-achtig gitaarwerk. En naar een saxofoon is het ook lang zoeken in het bestand van NWOBHM-bands.
De neiging tot jammen wordt ook op IV niet helemaal onderdrukt, wat leidt tot het ruim acht minuten durende ‘The Inevitable’. Waar op de eerdere platen het jamgedeelte steeds goed uitpakte, komt dat hier iets minder goed uit de verf, wellicht juist omdat de overige songs een gefocuste band laten horen die steeds binnen het stramien van een hardrocksong blijft opereren. Let wel: met song ‘The Inevitable’ is niets mis, het had alleen wel een minuutje of twee à drie korter gemogen.
Voor de rest rockt en groovet IV als de neten. Afsluiter ‘Stranglehold’ kruist AC/DC met Judas Priest en wordt door Per Borten overtuigender dan ooit gezongen. Opvallend is verder dat de openingssong, ‘Is This Love..?’ in een klein gedeelte wat lijkt op ‘Dopes To Infinity’ van Monster Magnet, al is dat misschien wat vergezocht. Het nummer heeft een compleet andere context en heeft geen psychedelische inslag. Het is een ijzersterke song die de toon zet voor de eerste helft van de plaat, die geen enkele inzinking kent en door verandering van tempo ook genoeg afwisseling biedt.
Het saxofoonspel van Martin Snustad mengt zich organisch in het groepsgeluid, maar komt in ‘Loucille’ en ‘Ballad Of A Millionaire (Song for Elina)’ iets meer naar voren. ‘I Am The Night’ zouden we bijna vergeten, maar juist dat nummer is het beste voorbeeld van waar Spidergawd voor staat: onvervalste, groovende seventies-hardrock van hoge kwaliteit. Op IV klinkt dat misschien nog wel beter dan voorheen, maar die conclusie is nog wat voorbarig. De tijd zal het leren.
Opduvel 