V2, 2017
Een bijna onmogelijke bandnaam en een nog onmogelijker albumtitel. Misha Mengelberg componeerde het nummer ‘Hypochristmutreefuzz’ (check de uitmuntende versie met Dave Douglas op Four In One), waarnaar deze Belgische band is vernoemd en Hypopotomonstrosesquipedaliophobia (controleert u even of het klopt?) blijkt te slaan op angst voor lange woorden. Daar mag je van alles van vinden, maar het Belgische zevental komt met dit onuitspreekbare album wel even op de proppen met een sensationeel goed debuut.
Nu bestaat Hypochristmutreefuzz al sinds 2011, dus men heeft de tijd genomen voor de eerste langspeler, die wel vooraf is gegaan door drie ep’s. Bovendien heeft de band in België al een behoorlijke live-reputatie opgebouwd. Hypopotomonstrosesquipedaliophobia laat dan ook een uitstekend op elkaar ingespeeld gezelschap horen, zonder dat dit hoorbaar ten koste gaat van spontaniteit. En inventiviteit: muzikale veelzijdigheid wordt gevat in op het eerste gehoor ingewikkelde, maar toch zeer aanstekelijke songs met een kop en een staart.
De band in een hokje stoppen gaat niet, daarvoor bevatten de tien songs op deze plaat te veel verschillende stijlelementen (hiphop, synthpop, noise, rock, triphop, psychedelica). Synths, gitaar, bas en drums bepalen het geluid, waarbij vooral de laatste twee instrumenten voor een volle en vaak snoeiharde sound zorgen.
Hypopotomonstrosesquipedaliophobia is niet voor teergevoelige oortjes. Op ‘Hypochondria’ wordt de pure noise dicht benaderd en ook ‘Gums Smile Blood’ hakt er grondig in. De hiphopinvloeden zijn in laatstgenoemde song duidelijk herkenbaar en het tegelijk psychedelisch en Oosters aandoende gitaar- en synthmotief is de kers op de verrukkelijke taart.
Hiphop is ook terug te horen in ‘Clammy Hands’, dat op een latere plaat van Kanye West geen modderfiguur zou slaan. Maar Hypochristmutreefuzz doet meer. Zo kent hetzelfde nummer een duidelijk psychedelische inslag en beuken synths en bas hard door. Het overweldigende karakter van de muziek werkt op een positieve manier op het gemoed; Hypopotomonstrosesquipedaliophobia is een optimistisch klinkend album waar het spelplezier vanaf spat.
De albumtitel mag het wellicht suggereren, maar echt ongemakkelijk klinken de Belgen niet, al kan het een paar draaibeurten kosten voordat je daar achter bent. Catchy is de muziek ook allerminst, daar zorgen de vervreemdende syntheffecten wel voor, al ligt afsluiter ‘The Spitter’ met zijn dansbare ritmiek, repeterende refrein en aanstekelijke synthmotief wel makkelijk in het gehoor. Maar ook als het septet gas terugneemt, overtuigt men volledig. ‘Don’t Brown’ klinkt rustig, maar op de achtergrond doen de synths hun ontregelende kunstje.
Hypochristmutreefuzz klinkt op Hypopotomonstrosesquipedaliophobia als een hecht collectief; er is geen ruimte voor egotripperij maar des te meer voor het neerleggen van een gezamenlijk muzikaal tapijt dat zo veelkleurig is dat het de luisteraar doet duizelen. Iedere draaibeurt wint het album aan kracht en het overweldigende effect dat de plaat op de luisteraar heeft, ebt ook na ettelijke rondjes niet weg. Zoals gezegd: sensationeel goed debuut.
Opduvel 