Hypertension, 2016

15 april 2016. Het Luikse Cocaine Piss speelt tijdens Roadburn in het kleine zaaltje van Cul de Sac in Tilburg en weet daar de boel aardig op stelten te zetten, waarbij het regelmatig zoeken is naar waar zangeres/schreeuwboei Aurélie Poppins zich bevindt. Meestentijds in het publiek dus. Welgeteld zestien minuten duurt het concert, inclusief toegift, en in die korte tijdsspanne weet de band meer indruk te maken dan menige andere band in anderhalf uur.

30 september 2016. De eerste langspeler The Dancer verschijnt, hoewel langspeler een relatief begrip is. Veertien songs in tweeëntwintig minuten jagen de Belgen erdoorheen. Voor het gemak zijn vier tracks die op de singles ‘Sex Weirdos’ en ‘Cosmic Bullshit’ zijn te vinden er nog aan toegevoegd, maar eigenlijk is dat overbodig, dus die vergeten we voor het gemak maar even. Tweeëntwintig minuten Cocaine Piss is de perfecte lengte en daarom mogen we The Dancer gerust een langspeler noemen.

Steve Albini zag het ook wel zitten in de punkband en hij is verantwoordelijk voor de opnamen. De plaat klinkt zoals een crust/noise-punkplaat dient te klinken: in your face, zonder productionele fratsen, rudimentair en eerlijk. De muziek doet het werk en bestaat uit veertien venijnige, explosieve tracks waarin de band, hoewel opererend binnen een beperkte stijl, opvallenderwijs te grote monotonie weet te voorkomen.

Want elk bommetje dat Cocaine Piss laat ontploffen heeft zijn eigen signatuur, met name doordat de riffs afwisselend en daardoor goed van elkaar te onderscheiden zijn. Eigenlijk klinkt de muziek van het Belgische viertal, hoe furieus en compromisloos ook, best toegankelijk. Maar dat is dan gerekend buiten zangeres Aurélie Poppins, die met haar hoge stem elk nummer schreeuwend en gillend naar zich toetrekt. Niets voor muzikale watjes, maar het geeft de muziek temperament, zorgt voor een komische noot en komt soms zelfs wat naïef over. Maar bovenal geeft het Cocaine Piss een eigen smoel en de allure die bij een noisy punkband past.

Schoppen tegen politieke huisjes doet deze punkband niet, maar het Luikse viertal schopt wel degelijk. Tegen ‘Sport Things’ bijvoorbeeld, of tegen ‘Elegance’ of een ‘Average Romance’. En ‘Happiness’ gaat over het genot van masturberen. Voer voor de brave burgerman of -vrouw zijn de teksten van Cocaine Piss dus geenszins. En lang zijn de teksten ook niet; als met één zin kan worden volstaan, wordt met één zin volstaan (“We are all sex weirdos”, “When I was a kid, nobody was dying”).

En iedere song is raak, als in hoog tempo wordt doorgeakkerd en ook als het tempo wat naar beneden wordt geschroefd, en juist de wat speelsere riffs van ‘This Is No Fashion Show’ en ‘Nostalgia’ maken dat het geen topzware of te serieuze bedoening wordt. Onzettend lekker plaatje dus. Cocaine Piss bewijst niet alleen live van wanten te weten maar blijft ook op plaat recht overeind.

Cocaine Piss – The Dancer Bandcamp