Excelsior, 2016
Het Amsterdamse Palio Superspeed Donkey kwam, na eerder al een ep uitgebracht te hebben, begin vorig jaar met de debuut-langspeler A Funny Sunrise, een plaat die een veelbelovende garagepopband liet horen. Twee leden van die band zijn te vinden in Canshaker Pi, dat de muziek van Palio Superspeed Donkey doortrekt naar harder, nonchalanter en oneffener terrein. Indie/slacker rock op het scherpst van de snede.
Want Canshaker Pi heeft het helemaal. We waren al gewaarschuwd natuurlijk door de single ‘Looking For Love On Ibiza’ en de eerder dit jaar verschenen ep Boomslang, maar de titelloze debuut-cd van de Amsterdammers is een ronduit fantastische plaat waarop de jaren negentig nooit ver weg zijn en de band bewijst dat rafelrandjes en scherpe kantjes niet weggeslepen dienen te worden maar dienen te worden gekoesterd.
In Amerika liep in de jaren negentig dat heerlijk nonchalante bandje Pavement rond, waarvan zeker de eerste drie platen als indierock-klassiekers mogen worden bestempeld. De muziek van Canshaker Pi heeft dezelfde nonchalante attitude als Pavement, al rockt de muziek van de Amsterdammers harder en klinkt de band – zeker vocaal – minder verveeld en meer zelfverzekerd dan de Amerikanen. In de indierock van Canshaker Pi zijn met wat moeite ook Dinosaur jr. en – recenter – Parquet Courts als referentiepunt te ontdekken, maar van plat kopieergedrag is nergens sprake. Pavement-frontman Stephen Malkmus ontdekte ook de potentie van de band, want hij is mede-producer van de debuutschijf van Canshaker Pi, naast Remko Schouten.
En het Amsterdamse viertal doet simpelweg niet onder voor de Amerikaanse voorbeelden. Met afsluiter ‘Over’ heeft de jonge band zelfs zijn eigen (maar wat ruigere) ‘Fillmore Jive’; een lange killersong met schijt aan de standaard songstructuur en met heerlijk dwarse, rammelende en schurende gitaren. Of neem ‘The U In My Dog’, nog zo’n song die het geijkte patroon doorbreekt, maar zonder dat het liedje (met memorabele melodie) uit het oog wordt verloren. De ene gitaar schurkt zich tegen de ander, dissonantie wordt niet geschuwd en van bijschaven is geen sprake.
Zelfs een op het eerste gehoor minder tegendraads nummer als ‘What You’re Trying To Say’ bevat meer stekeligheden dan je zou vermoeden. Punky klinkt de band in de korte en gevaarlijk explosieve bommetjes ‘Adolescence Profound’ en ‘The Bassplayer That Crowdsurfed’. Een mindere track is niet te vinden op Canshaker Pi, wel veel hoogtepunten, zoals de aanstekelijke opener ‘Jals’, het jachtige ‘3 Arrangements’ en het bijna perfecte popliedje ‘The Naked Flower Of The Wiz II’. Bijna, want je raadt het al, stiekem herbergt ook deze song de nodige weerbarstige elementen.
Kortom, het debuut van Canshaker Pi is ongepolijst maar tegelijkertijd ook helemaal af. En geweldig. Wat nog te doen? Het predikaat ‘veelbelovend’ van stal halen? Hoeft niet, want de verwachtingen zijn al dubbel en dwars ingelost. Dus gewoon die plaat nog een keer opzetten en genieten van dit uitzonderlijk mooie pareltje in indierockland.
Opduvel 