Jagjaguwar, 2016
Viet Cong werd dus Preoccupations. Er is al veel over gezegd en geschreven. De uit Women voortgekomen band zag in dat de naam niet handig gekozen was, stelde dat de band geen politiek bedreef en dat niet de intentie bestond mensen te beledigen. Een fijne naam was het natuurlijk niet, maar die naam blijft wel onlosmakelijk verbonden met het veel indruk makende titelloze debuut dat begin vorig jaar verscheen.
Als Preoccupations brengen de vier heren uit het Canadese Calgary opnieuw een titelloos debuut uit. Maar debuut of niet, de lat ligt hoog dankzij dat andere debuut. Toch klinkt de nieuwe plaat wel als een eerste worp, omdat afstand wordt gedaan van de donkere en overdonderende sound die Viet Cong kenmerkte. Bovendien is op Preoccupations veel minder sprake van experimenten en veel meer van liedjes. De band klinkt helderder en toegankelijker. Donkerte is er nog wel, maar met lichtpuntjes. De plaat is daarmee niet beter, maar wel even interessant als de voorganger onder die andere naam.
Waar de band zich op Viet Cong weinig gelegen liet liggen aan geijkte songstructuren, is Preoccupations vooral songgericht; de plaat is merendeels gevuld met nummers met een kop en een staart. Dat wil nog niet zeggen dat het de luisteraar alleen maar makkelijk wordt gemaakt; de band is eigenwijs genoeg om af en toe met een vuistregel te breken. Zo is ‘Sense’ een zeer korte (en niet erg opzienbarende) schets van een minuut en duurt ‘Forbidden’ ook slechts anderhalve minuut.
Waar het eerste debuut het lange hoogtepunt ‘Death’ had, heeft dit debuut ‘Memory’. Het zijn allebei lange nummers, maar daar houdt inhoudelijk gezien de vergelijking meteen op. ‘Memory’ moet het niet hebben van overweldigende intensiteit, maar is uit drie losse, maar goed in elkaar passende, delen opgebouwd. Het laatste deel verkent ambient-terrein, zoals ook opener ‘Anxiety’ de standaard songstructuur geweld aandoet door te beginnen met een dikke minuut dreigende ambient.
Die opener is verder een goed voorbeeld van waar Preoccupations voor staat: post-punk/jaren tachtig-wave – met een vrij grote inbreng van synths – die best makkelijk in het gehoor mag liggen maar ook een donkere rand heeft. Echo & The Bunnymen, The Cure en Joy Division zijn te onderscheiden invloeden, maar de Canadezen hebben ook een eigen(tijds) gezicht, hoe retro de muziek ook klinkt.
De laatste twee songs van de plaaat mogen niet onvermeld blijven. In het uptempo en ritmisch interessante ‘Stimulations’ klinken zowel The Smiths als The Cure door in het gitaarwerk. Afsluiter ‘Fever’ is vervolgens de kers op de taart. De door synths gedomineerde track wordt door Matt Flegel (die op het hele album vocaal overtuigt) prachtig gezongen en het zich herhalende “you’re not scared / you’re not scared / carry your fever away frome here” nestelt zich op aangename wijze in je hoofd .
Preoccupations bewijst met deze titelloze plaat dat het niet zomaar de voortzetting van Viet Cong is, ook al wordt de muziek door dezelfde vier muzikanten ten gehore gebracht. De meer poppy aanpak pakt goed uit en de songs zijn bijna allemaal sterk. Preoccupations zal waarschijnlijk een langer leven beschoren zijn dan Viet Cong en als de band deze kwaliteit blijft leveren, valt er niets te klagen.
Opduvel 