Clapping Music/Kythibong, 2016
Er zijn niet veel bands die een dosis gekte toelaten in hun muziek en daar al jarenlang mee wegkomen. Deerhoof doet het al dik twintig jaar. De prettig gestoorde indierock klinkt op het veertiende studioalbum nog even bevlogen als op de eerste paar platen en op The Magic misschien wel vitaler dan ooit. Verrassen doet het niet meer, maar de meer rockgeoriënteerde aanpak en het nagenoeg ontbreken van vulltertjes maken dat sprake is van een van de sterkste albums van de band uit San Francisco.
De Japanse invloed is ook op The Magic aanwezig en natuurlijk is zangeres/bassiste Satomi Matsuzaki daar voor en groot deel debet aan. Haar zang mag dan wel in het Engels zijn, de Japanse roots klinken er duidelijk in door, maar ook zijn invloeden van uiteenlopende bands als Melt Banana, Boredoms, Blonde Redhead, Enon en zelfs Pizzicato Five te horen in de muziek, overigens zonder dat Deerhoof echt klinkt als een van die bands.
Net als alle voorgaande albums is The Magic een achtbaan waarin de luisteraar van de ene stijl naar de andere wordt geslingerd en geen rust wordt gegund. Deerhoof doet niet aan strakke kadertjes en sorteren op genre; alles klinkt kriskras door elkaar. Voor menigeen om de zenuwen van te krijgen, maar voor wie er voor open staat een heerlijk maffe, alle kanten op stuiterende luistertrip.
Het aantrekkelijke van de muziek van Deerhoof is dat luchtige en soms bijna kinderlijke melodieën en zang worden gecombineerd met fuzzy gitaren, noise en grooves, waardoor nooit sprake is van vrolijke en makkelijk verteerbare pop maar toch enige moeite gedaan moet worden om de muziek te doorgronden, terwijl de songs tegelijkertijd ook niet te ontoegankelijk klinken. Goed voorbeeld is ‘Kafe Mania!’, een lofzang op koffie, waarin de lieflijke zang op fraaie wijze contrasteert met de harde gitaarriff.
Garage-punkrock is te vinden in het door Ed Rodriguez gezongen ‘That Ain’t No Life To Me’, maar met hetzelfde gemak vindt Deerhoof een funky groove in ‘Model Behavior’ en ‘Debut’. Sommige melodieën zijn zo mooi dat je de band bijna hitpotentie zou toedichten. Bijna, want hoe makkelijk gedeelten van songs als ‘Life is Suffering’, ‘Criminals of The Dream’ en ‘Learning to Apologize Effectively’ zich onder je hersenpan nestelen, elke song kent toch ontregelende syntheffecten, een onverwachte wending of onconventionele opbouw, zodat het schots en scheve imago van de Californiërs geen geweld wordt aangedaan.
En zo is ook deze veertiende van Deerhoof er eentje om van te smullen. Ergens bevat het geheel in al zijn springerigheid, ongestructureerdheid en dwaasheid ook een zekere mate van coherentie, maar bovenal telt The Magic veel sterke songs. Binnenkort in Tilburg en Den Haag. Gaat dat zien!
Opduvel 