Keroxen, 2021
Begin dit jaar werd op deze site aandacht besteed aan het album Migi Hidari van gitarist FJ González Torres en drummer Thomas van Nieuwenhoven. De muziek op het album was moeilijk in een genre te stoppen; beide muzikanten laveerden handig tussen verschillende stijlen door, zonder daar bewust mee bezig te zijn. Het duo van Migi Hidari blijkt nu te zijn uitgebreid naar een trio door de toevoeging van gitarist Luka Schuurman. Al in juli van dit jaar verscheen van dit trio, genaamd Halli Crigi, het album Shinedown. Dat album is te goed om niet alsnog te bespreken.
González Torres is afkomstig uit Santa Cruz de Tenerife, maar opereert vanuit Amsterdam. Enkele projecten waar hij muzikaal actief in is geweest zijn Isladiablo, Mustersiete, Harmonium, nonac, Monocroma en Gallo. In die laatste band was ook Van Nieuwenhoven te vinden, net zoals in onder meer Childrensumadre en Neopagans. Uit de Amsterdamse experimentele scene komt de nog jonge muzikant Luka Schuurman. Zowel González Torres als Schuurman zijn op Shinedown verantwoordelijk voor de field recordings die zijn te horen.
De muziek van Halli Crigi leent zich niet goed voor oppervlakkige beluistering, hoewel het gebodene op die manier best aangenaam wegluistert. Er is geen neiging tot grote gebaren, showing off of luide uitbarstingen. Wie echter zonder aandacht luistert, mist de clou van waar deze muziek om draait. De muziek is namelijk veel tegendraadser en spannender dan oppervlakkige beluistering kan doen vermoeden. Het is muziek waarin het smeult onder de oppervlakte, waar veel gebeurt en waar de spanning te vinden is. Het gebeurt subtiel, in alle vrijheid, vaak met tegengestelde bewegingen, soms doelbewust klinkend, soms door middel van Velvet Underground-achtige riedeltjes. Daar houdt de VU-vergelijking overigens ook meteen op.
Merendeels klinkt de muziek vrij ingehouden, maar zonder dat je het idee krijgt dat de muzikanten zichzelf beperkingen opleggen. De spontaniteit komt ook tot uiting in de manier waarop de muziek is opgenomen, op een viersporenbandrecorder (A-3440) in de woonkamer bij iemand thuis. Het album telt twaalf stukken, waarvan er tien relatief kort zijn en twee lang. In opener ‘Cats’ komen veel ingrediënten al samen: rustig gitaarspel bovenop, terwijl daaronder de randjes te vinden zijn in de vorm van scherpe gitaartonen.
Het drumwerk van Van Nieuwenhoven is van een subtiele schoonheid, getuige bijvoorbeeld ‘Colorado Trail’, waarin de slagwerker met een paar tikken op de bekkens of het vegen over de snare al een duidelijke sfeer weet neer te zetten. Het stuk heeft overigens een lichte Americana-tic, maar daar wordt vrij omheen gemusiceerd. De field recordings zijn niet opdringerig, maar wel duidelijk aanwezig. In ‘Inglaterra En LlamasT’ worden door de muzikanten ogenschijnlijk verschillende tempi gehanteerd: een langzaam tempo in de ene gitaarpartij, een snelle repeterende beweging in de andere, terwijl de drums daar vrij doorheen laveren. Niets ligt echter helemaal vast.
Wat wel een constante is op het album, is dat de muziek broeierig klinkt. De beide gitaristen gaan nooit voluit, maar experimenteren en dagen elkaar op fijngevoelige wijze uit. Soms wacht de luisteraar een duidelijke verrassing, zoals de manier waarop ‘Traffic On A Slow Lane’ wordt beëindigd, maar veel vaker kun je je verwonderen over de manier waarop de drie muzikanten hun spel op elkaar afstemmen. Dat gebeurt op weerbarstige wijze, zoals bijvoorbeeld de tweede gitaar die hortend en stotend, maar zachtjes, tegen de andere gitaar aanschurkt in ‘Vestra’ of juist een geheel andere melodielijn weeft als contrapunt ten opzichte van de eerste gitaar in hetzelfde stuk.
Als de ideeën passen in een kort tijdsbestek, dan laten de muzikanten het daarbij. ‘Charriots’ duurt slechts een minuut en acht seconden, maar is te voldragen om als miniatuurtje door te gaan. In ‘In A Spiral’ wordt de ingehouden spanning soms bijna ondraaglijk, maar je blijft op het puntje van de stoel zitten om niets te hoeven missen van de manier waarop de twee gitaren op eigen wijze musiceren en op die manier raakvlakken zoeken, die soms gevonden worden, waar op andere momenten het spel uit elkaar loopt. De drums klinken zachtjes, een langzaam tempo aangevend of fijngevoelige accenten leggend.
Bijna elf minuten neemt ‘Shinedown Majestic’ in beslag, maar dat ‘majestic’ ziet alleen op de tijdsduur. Net als de andere stukken op het album, broeit het onder de bovenste veenlaag, een ondergronds vuur dat nooit opvlamt maar wel gloeiend sluimert. Mooi zijn de momenten waarop beide gitaren volop experimenteren, elkaar vindend in hoge tonen, in de elektrische lading en in het ingehouden maar verre van brave spel. Maar ook mooi zijn de gedeelten waarin beide gitaren melodisch in de weer zijn. Een pulserende beweging is hoorbaar, zachtjes richting gevend, waar de drums en percussie een vrijer pad kiezen.
De field recordings, klinkend als een willekeurig tafereel op een normale dag, vormen de ideale ondergrond voor de gestage beweging vooruit die ‘The Clock’ kenmerkt. Daarna volgt het tweede lange stuk, ‘Mysterons’. Opvallend is de ambient-textuur die wordt geschapen, van waaruit behoedzaam, aftastend en experimenterend de instrumenten naar voren komen. Gaandeweg worden de bewegingen talrijker, worden de klanken scherper en iets luider en wordt meer afstand genomen van de ambient-ondergrond. ‘Op De Valreep’ kent een draaiende beweging op de achtergrond, het geluid van een knippende schaar als percussie en enigszins jazzy gitaarspel.
Het album wordt besloten met ‘My Fave’, dat een baslijn laat horen, maar die net zo makkelijk weer laat verdwijnen om daarna het geluid van vogels en voorbijrazend verkeer te laten horen. Het geeft aan dat, hoewel ingehouden spel de norm lijkt te zijn, in principe alles mogelijk is bij Halli Crigi. Met Shinedown heeft het trio een subtiel, spannend en prikkelend album gemaakt.
Opduvel 