Eigen beheer, 2021
Van het vanuit Barcelona opererende trio Tàlveg verschenen tot nu toe twee ep’s en twee albums. Saxofonist Marcel-lí Bayer, gitarist Ferran Fages en drummer Oriol Roca weten daarop spanning te creëren door ingehouden en soms zelfs minimaal spel, hoewel er binnen de kaders van het drietal ook expressief spel mogelijk is. Die kaders zijn sowieso niet strak omlijnd, wat de muzikanten de vrijheid geeft om hun stijl uit te bouwen en te verfijnen. Deze maand verschijnt een nieuwe ep van de mannen uit Catalonië, getiteld Live Series I.
Naar eigen zeggen betreft het hier een selectie van de beste momenten uit de concerten van Tàlveg, uitgebracht als digitale ep. Met een speelduur van zestien minuten is de oogst wellicht wat karig te noemen, maar de Spanjaarden gaan in dit geval kennelijk niet voor kwantiteit maar voor kwaliteit. En daarmee zit het wel goed. Het trio verricht ter plekke muzikaal onderzoek, waarin artistieke vrijheid en asymmetrieën centraal staan, gebracht zonder opsmuk en zonder effectbejag. De zoektocht is gericht op gevoel en niet op ego’s of virtuositeit.
Tàlveg maakt muziek die schuurt en die hoorbaar uit losse elementen bestaat. Er is geen vooraf bepaalde rolverdeling en geen hiërarchie; elk instrument neemt eenzelfde prominente plaats in. De leden van het trio voelen daarnaast haarfijn aan wanneer een van de andere leden aan zet is. Zo bestaat de muziek dus niet steeds uit trio’s, maar ook uit duo’s en solo’s. Dat laatste dan weer niet in de bij jazz gebruikelijke zin, maar puur als manier waarop de muziek gebracht wordt.
De ep telt twee stukken. Live Piece #1 begint met gitaar en baritonsax, tegen elkaar in spelend, Fages met een elektrisch geladen sound, waar Bayer grofkorrelig klinkt. De muziek ontwikkelt zich als vanzelf, zonder dat een van de muzikanten de muziek bewust een richting uit lijkt te duwen; er wordt gemusiceerd in het moment. Halverwege het stuk neemt Roca het stokje over. Zijn drumspel is subtiel, soms minimaal, en op een delicate manier razend spannend. Ruisende bekkens en een aantal tikken op de cimbalen, tom, basdrum en snare zijn voldoende om de muziek te dragen. Geen showing off, maar dat doen waar de muziek na het duet van sax en gitaar om vraagt, dat is wat Roca doet.
Live Piece #2 is al gestart als Bayer en Fages zich bij de drummer voegen. De sfeer is broeierig, het spel ingehouden. Fages experimenteert met hoge, ijle klanken, Bayer toont zich fijngevoelig op zijn baritonsax en Roca speelt even subtiel als toen zijn twee kompanen stilhielden. Ook hier ontstaat een spanning die onderhuids kruipt. Waar de handen van menig jazzmuzikant zouden jeuken, daar houdt dit trio het bij het ingehouden spel, waarin overigens wel wat uitspattingen zijn toegestaan. Gaandeweg het tweede stuk wordt het spel ook wat robuuster. Vooral Fages’ spel kenmerkt zich regelmatig door een nerveuze dadendrang, die echter door Bayer gecounterd wordt en daardoor niet een allesoverheersend element in de muziek vormt. Mooi zijn de lage gitaartonen in het laatste gedeelte van de improvisatie.
Er gaat natuurlijk niets boven de live-ervaring zelf, als je niet alleen kunt horen maar ook kunt zien hoe de interactie tussen de muzikanten plaatsvindt. Live Series I geeft wel een korte impressie van waar Tàlveg tijdens een livesessie toe in staat is. De titel, inclusief het Romeinse cijfer, duidt er bovendien op dat we nog meer kunnen verwachten. Gelet op de output van Tàlveg tot nu toe, kan het best zo zijn dat binnen afzienbare tijd weer nieuw materiaal verschijnt.
Opduvel 