Lore City Music, 2021
Toen Opduvel steekwoorden opschreef die bij hem opkwamen bij het luisteren naar het nieuwe album van Lore City, bleken die steekwoorden zich allemaal al in de bespreking van het vorige album te bevinden. Zoiets kun je positief en negatief uitleggen. In het eerste geval is dan sprake van een duo dat zijn eigen, herkenbare stijl gevonden heeft en in het tweede geval is sprake van een herhalingsoefening. Het eerste is in dit geval waar, het tweede niet.
Lore City komt uit Portland, Oregon en bestaat uit Laura Mariposa Williams (vocalen en keyboard) en Eric Angelo Bessel (percussie, keyboard en gitaar). Participation Mystique is het vierde album van het duo en het verschijnt niet lang na Alchemical Task, dat dateert van oktober vorig jaar. De muziek van het tweetal heeft een mystieke sfeer en de invloed van Dead Can Dance en (in mindere mate) Cocteau Twins is hoorbaar. Dit duo onderscheidt zich echter door de instrumentatie, de vocalen en de opbouw van de verschillende songs en het album als geheel.
Die opbouw is gevarieerd, zonder afbreuk te doen aan de donkere romantiek, de enigszins onheilspellende melancholie en de gothic-feel die de muziek bevat. Daarbij is de muziek niet te zwaar op de hand, waardoor het album als geheel goed verteerbaar is. In de meeste songs is een pop-sensibiliteit aanwezig. Soms wordt het bijna luchtig, zoals in opener ‘And Tomorrow’, dat een aangenaam doorlopend ritme kent. Toch is Lore City beter als de muziek mysterieuzer en duisterder klinkt, zoals dat gebeurt in ‘Once-returner’. Het mysterie schuilt in de zanglijn, die mooi contrasteert met de contrapuntische beweging die door zijn melodische lichtheid het mysterie juist vergroot.
‘I Know You Know’ is ritmisch zwaarder aangezet, kent duidelijk een jaren tachtig-invloed en bevat met de gezongen titelzin een niet meer uit het hoofd te rammen oorwurm, maar zonder de negatieve connotatie die aan het woord ‘oorwurm’ hangt. Fraai zijn ook de vermenigvuldigde vocalen, waardoor een koortje wordt geschapen dat op de juiste momenten (en niet te vaak) wordt ingezet.
De romantische inslag van Lore City komt goed tot uiting in ‘Your Love’, inclusief het steeds aanwezige duistere randje. Als een liefde die aantrekt en afstoot tegelijk, in dit geval meer het eerste dan het laatste. Het trage ritme lijkt de refereren aan een langzame liefdesdaad. Aantrekkingskracht heeft ook ‘I Am The One’, maar dan op een magnetische wijze. De verslavende keyboardmelodie zorgt daarvoor in combinatie met een repeterend, enigszins ingehouden klinkend ritme en een trage melodielijn die in de muziek ligt in plaats van erbovenop.
Naarmate het album vordert, wordt je steeds meer omsloten door Lore City’s muziek. Het duo lost het mysterie niet op, waardoor je als luisteraar steeds zoekende bent en het luisteren naar Participation Mystique een actieve bezigheid is. Het tweetal lijkt zelfs steeds meer donkere diepten op te zoeken. Toch blijven in elke song lichtpuntjes hoorbaar, zoals in ‘Parallel’, waarin de duisternis in de zang en percussie wordt gecounterd met een lichtvoetig toetsenmotief, dat door de muzikale omgeving waarin het zich bevindt toch ook mysterie in zich draagt.
Erg mooi is de verstilling die uitgaat van ‘Buttons’. De ambient-textuur van het stuk is sfeervol en licht dreigend. Williams’ zang is zoals steeds bijzonder en treffend. De galm op de vocalen past in de ambientklanken waarop de zang rust. De ritmiek keert terug in het langere ‘Original Feeling’, een trip vol repeterende patronen en met een ongekende drive. Vooral de drone van de synth is qua klankkleur en plaatsbepaling in het geheel raak getroffen.
Lore City sluit het album af met het instrumentale ‘Elapse’, nogmaals de nadruk leggend op de invloed die ambient heeft op de muziek van het duo. Het is een mooi sfeervol einde van een fraai album, dat wellicht een paar draaibeurten nodig heeft om echt indruk te maken, maar je dan ook niet meer loslaat.
Opduvel 