Submarine Broadcasting Company, 2021
Modwump is het muzikale vehikel van Craig Manga, afkomstig uit het Noorden van Engeland en twee jaar geleden debuterend met een heerlijk eigenwijze elektronische plaat op het fijne label Submarine Broadcasting Company. Niet veel later, in oktober van hetzelfde jaar, bracht Modwump al zijn tweede album uit: Fear of a Pink Planet, uitgebracht door Black Box Recordings, waar ook opvolger Brain Salad Circuitry is verschenen in augustus 2020. Nu is de Engelse act terug op Submariny Broadcasting Company voor Music for Bunkers.
Manga is een man die van vele muzikale markten thuis is en op zijn debuut ook zoveel mogelijk stijlen en ideeën in zijn muziek probeerde te stoppen. Het debuutalbum was daarom nogal druk, maar door de vele details was het ook een plaat om moeilijk op uitgeluisterd te raken. Twee jaar later is terugkeren naar dat debuut nog altijd een feest. Sindsdien heeft de Engelsman niet stilgezeten en dat is muzikaal te horen. De muziek tapt nog steeds uit veel verschillende vaatjes en blijft dus ongekend veelzijdig. Tegelijkertijd lijkt het nieuwe album als geheel iets meer afgewogen te zijn, lijkt gezocht te zijn naar een zekere balans.
Dat betekent ook dat iets van de gekte verloren is gegaan, al is die zeker niet verdwenen. Deze muzikant lijkt zichzelf niet te serieus te nemen en in de muziek en de songtitels is de humor van de man zeker terug te vinden, maar ook dat in mindere mate dan voorheen. Daar komt wel iets voor terug, namelijk een over je heen denderende elektronische soundtrack van een imaginaire film. Zo ervaart deze luisteraar de muziek althans. Dat is dan wel een genre-overstijgende film, met science fiction- en action movie-elementen, maar ook aspecten die op een arthouse-film zouden kunnen duiden. Het kan allemaal bij Modwump, en vaak nog tegelijkertijd ook.
Het album begint met het beheerste ritme van ‘Obsolete Machinery’. Daaromheen is het een komen en gaan van incidentele klanken, glitches en ritmes. In ‘This Ain’t Heaven’ lijkt Modwump field recordings te hebben verwerkt. Het stuk is verwant aan ambient, maar doet ook denken aan de manier waarop de Schotse post-rockband Mogwai elektronica inzet. Het is een rustpunt dat je wellicht verderop zou verwachten, maar het werkt uitstekend zo aan de start van wat een intrigerend album lijkt te gaan worden.
En dat wordt het, want Modwump weet uit alle hoeken en gaten elektronische klanken te produceren, al dan niet voorzien van een stevige ritmiek en soms puttend uit onverwachte bronnen, zoals post-rock, dub en industrial. Daarbij wordt ervoor gezorgd dat de muziek blijft ademen, dat de muzikale ruimte nooit zo vol wordt gepropt dat de muziek een claustrofobisch of een te bombastisch karakter krijgt, zelfs niet als de ritmiek er hard inhakt, zoals in het tweede deel van ‘Vitamin D’, dat ook voorzien is van stemsamples. Zo lijkt het althans. Niets is zeker bij Modwump. Opvallend zijn trouwens de trage tempi waarin het eerste deel van het album zich voltrekt.
Daar komt verandering in met ‘Father Lockdown’, een ritmisch aanstekelijk stuk, geschikt voor de dansvloer, al gooit Manga er wel de nodige vreemde elementen doorheen die de doorsnee clubbezoeker zouden kunnen afschrikken. Voor degenen die van een muzikaal experiment houden, valt er echter veel te halen, want Modwump vindt een fijne balans tussen toegankelijkheid, melodie, een zekere abstractie, vreemde geluiden en originele vondsten. Met een sardonisch genoegen lijkt de Brit zijn muziek soms te ontregelen, door het ritme ingewikkelder te maken of door het ritme te doorspekken met a-ritmische geluiden, plaagstoten die de aanstekelijkheid opzij duwen.
In ‘Toxic Skies’ wordt een ingewikkeld muzikaal patroon verpakt in dubeffecten, waardoor het stuk wat wollig en lekker loom gaat klinken, terwijl er toch alom bedrijvigheid heerst. Daar staat de harde en voor Modwump-begrippen eenvoudige beat van ‘Lurker Tone’ tegenover, die eventjes vakkundig om zeep wordt geholpen om vervolgens met hernieuwde kracht weer op te duiken. Een funky gitaar duikt op in ‘Boris & Donald’, dat net zo gestoord klinkt als de naamgevers van de song zijn. Vanuit een experimentele ondergrond ontstaat het verslavende ritme van ‘Generator X’, dat gezegend is met sublieme basklanken en bijna klinkt als een machine, wat weer in scherp contrast staat tot de ambienttexturen die ‘Pitter Patter’ domineren. Toch past het uitstekend bij elkaar.
Dat Manga in staat is een dansvloerkraker te creëren, bewijst hij met ‘Pangolin Dreams’, waarin hij wel verrast door plots een rustgevend gedeelte in te bouwen. De strakke ritmiek van het stuk wordt gecounterd met de rommelige nijverheid van ‘Captain Tom’s Void’. Het mag duidelijk zijn: de muziek van Modwump kan alle kanten op. Des te knapper is het dat de muzikant focus houdt, want Music for Bunkers is geen ratjetoe. Ritmes en melodieën mogen regelmatig over elkaar heen buitelen, maar als geheel maakt het album een coherente indruk. Hier is een muzikant met een duidelijke visie aan het werk, al hoeft dat er niet al te breed uit te hangen. Een zekere (en zeer aangename) nonchalance straalt de muziek ook uit, al is die wellicht zorgvuldig geconstrueerd. Het is veelzijdigheid troef op dit uitstekende album.
Opduvel 