Panurus Productions, 2021
Hoe val je in een drukbevolkt genre als doom metal vandaag de dag nog op? Je kunt er andere stijlen mee mengen, het instrumentarium uitbreiden, elektronica in de muziek verweven, etc. Maar wat als je houdt van die goede oude doom in de basisopstelling gitaar-bas-drums, zoals Black Sabbath die ooit begon en uit wiens muziek duizenden bands hun inspiratie haalden? Bij de basis blijven is een must, maar tevens de grote valkuil: voor je het weet ben je een van die bands waarvan er dertien in een dozijn passen en die werkelijk niets toe te voegen hebben aan wat de aloude meesters al deden.
Het is natuurlijk gechargeerd gesteld in de vorige alinea, want er zijn zeker goede doom metalbands. Echt imposante doom metal is naar Opduvels bescheiden mening echter vrij schaars. Zo nu en dan duikt er een op die de juiste zware snaar weet te raken, waarbij je meteen denkt: Yes, dit is het! Zo’n band is het uit het Engelse York komende duo PAK40, bestaande uit Andy Glen op bas en zang en Leo Hancill op drums en zang. Onlangs verscheen het debuut Bunker bij Panurus Productions op cassette. De titel van het debuutalbum is een juiste, want de muziek van het tweetal staat niet als een huis maar als een loodzware, massieve bunker.
PAK40 wortelt met zijn muziek stevig in de traditionele doom metal, maar stoner- en sludge-invloeden zijn ook onmiskenbaar aanwezig in de logge muziek. Daarnaast heeft de metal van het Engelse duo licht experimentele trekjes. Die liggen er niet te dik bovenop maar zijn wel zo aangebracht dat ze opvallen en de muziek net dat afwijkende randje geven om die de massa te laten ontstijgen. Daar komt bij dat de riffs steevast raak zijn, de sound moddervet is en het songmateriaal dik in orde.
Op Bunker zijn de nodige dynamische contrasten te horen. Het duo durft daarbij ‘kaal’ te spelen, dat wil zeggen dat in delen van songs slechts drums en bas, zonder effecten, te horen zijn. De sound van beide instrumenten is zo imponerend dat ze zelfs op lager volume hun slopende werk doen. Vooral de baslijnen zijn verslavend en zou de band de plaat vullen met alleen dat en het al even formidabele drumwerk, het zou een prima album opleveren. PAK40 doet echter meer.
Wat in het zware en logge genre waarin de Engelsen opereren nog wel eens wordt vergeten, is om de energie vast te houden. Het alsmaar blijven herhalen van een riff kan goed werken, maar dan moet die riff wel sterk genoeg zijn om verveling tegen te gaan. PAK40 kent de kracht van herhaling en erkent de essentie van een goede riff, maar varieert regelmatig op en vooral ook tussen de riffs. Bovendien weet het duo zijn muziek zo te brengen dat die een enorme intensiteit bevat, hoe traag en log de metal soms ook klinkt. Het tempo wordt overigens ook gevarieerd. Zelfs in de rustige gedeelten hangt een spanning die voor een intense luisterervaring zorgt.
Bij dat laatste speelt mee dat na een rustig stuk meestal een enorme boost energie vrijkomt zodra het distortionpedaal wordt ingetrapt en de bas zijn verwoestende werk doet, ondersteund door de donderklappen van de drums. De muziek stampt voort als een mammoet en walst als een zware bulldozer over je heen. Toch kent het album ook wat lichtere momenten. Zo wordt flink gas teruggenomen zodra de vocalen hun intrede doen in opener ‘Sausage Roll’ en die vocalen klinken ook nog vrij dun. Het is even wennen, maar zodra daarna weer een muur van geluid wordt gecreëerd, is duidelijk dat de keuze voor wat zachte zang een juiste is: er wordt een groot contrast mee gecreëerd.
Daarin wijkt PAK40 duidelijk af van het gros van zijn genregenoten. En met de vocalen wordt meer geëxperimenteerd, zoals in het lange hoogtepunt ‘Elephant’, waarin met een paar simpele middelen sacrale zang wordt toegevoegd, verderop uitmondend in een fraai koor. Het meest overtuigt PAK40 echter in de heavy gedeelten met zijn ruwe, grofkorrelige en machtige sound, waarin met eenvoudige effecten, zoals bijvoorbeeld feedback, nuances worden aangebracht. En wie eindigt tegenwoordig nog met een fade-out? PAK40 doet het. Bunker is een indrukwekkend debuut dat véél meer erkenning verdient.
Opduvel 