Silver Rocket/Lokal Rekorc, 2020
Een van de mooiste Amerikaanse gitaarplaten van de laatste tijd komt niet van een jong bandje, maar van drie ervaren rotten die zich E noemen, opereren vanuit Boston en bijna achteloos bewijzen dat zij er toe doen. Gitariste Thalia Zedek kennen we vooral van Come, Live Skull, Uzi en haar eigen Thalia Zedek Band, Gavin McCarthy drumde bij Karate en drumt nu in de Thalia Zedek Band, terwijl Jason Sidney Sanford herrie maakte bij Neptune. De drie muzikanten hebben ook verder los van elkaar hun muzikale uitlaatkleppen, maar zien toch kans om als E met enige regelmaat platen te maken en op te treden (al kan dat laatste op dit moment even niet).
Complications is het derde album van het trio, na het titelloze debuut uit 2016 en Negative Work uit 2018. Naast muzikant zijn de bandleden ook allemaal songschrijver en in beide rollen is het drietal gelijkwaardig. Alle drie doen ze ook een vocale duit in het zakje, afhankelijk van wie de compositie en de tekst heeft geschreven.
De muziek van E heeft geen opsmuk nodig: vocalen, twee gitaren en drums, dat is het voornamelijk. De bescheiden toevoegingen dienen de song. Dat wil niet zeggen dat de muziek kaal klinkt, maar van het grote gebaar is het drietal ook niet. Het zijn de songs waar het om draait en die zijn op Complications sterker dan voorheen. Niet dat er veel mis was met de twee voorgangers, integendeel, maar het klinkt nu allemaal net iets puntiger en de composities zijn een fractie beter.
Dat gaat gelukkig niet ten koste van de heerlijk langs elkaar heen schuivende en schurende gitaren, want die zijn er volop. Ja, het riekt een beetje naar vroege jaren negentig alternatieve rock/indierock/post-punk, een scene waar de leden destijds deel van uitmaakten, maar was daar wat mis mee dan? Zodra de gitaren van ‘Caught’ hun werk doen (en dat doen ze direct), ben je de muziek ingezogen en is er geen ontkomen aan. Zedeks vocalen zijn zoals altijd emotievol maar in control. De muziek klinkt toegankelijk, maar heeft meer scherpe randjes dan je zou denken.
Het ritme van ‘Acid Mantle’ is aanstekelijk, maar dat is niet waar het E om te doen is. De manier waarop de gitaren om elkaar heen bewegen, is prachtig en wanneer dynamisch wordt uitgehaald, is het helemaal raak. Het vervreemdende effect op de vocalen pakt goed uit. In het snellere ‘Contagion Model’ stuwen de drums en is er een baslijn te horen. McCarthy neemt het gros van de vocalen in deze song voor zijn rekening, maar Zedek horen we ook.
In ‘Sunrise’ spelen de gitaristen hun melodieën om de beurt en later door elkaar heen. Het klinkt minder depressief dan bij Come – E slaat een lichtere toon aan – maar de manier waarop de gitaarklanken verweven worden, is enigszins vergelijkbaar. De zangmelodie is simpel maar effectief en wordt gloedvol gezongen door Zedek, sowieso de meest uitgesproken vocalist van de drie. In ‘Miasma’ zijn de vocalen dan weer monotoon. Het ‘heyheyhey’ klinkt bijna frivool, maar E is verder niet op die manier speels.
De droge gitaarsound in ‘Dead Drop’ is opvallend, net als de gedeelde vocalen. Het nummer rockt lekker door en is bijna catchy te noemen, als de gitaren niet zo schuurden en er niet een heerlijk tegendraadse gitaarsolo in zat. De sound van hi-hat en snare komt goed naar voren in ‘Gelding’, waar de melodie in de gitaren zit en sprake is van praatzang. Een post-rocktintje is te ontwaren.
‘Like a Leaf’ zet in op emotievolle vocalen, dynamisch effect en opnieuw melodieuze gitaren. De ontregelende gitaar in het instrumentale gedeelte is de slagroom op de taart en maakt ‘Like a Leaf’ tot een van de beste songs op het album. Tot slot is er ‘Apiaries Near Me’, opnieuw een track met gedeelde vocalen en vooral met excellent gitaarwerk, om nog maar eens te onderstrepen wat de pluspunten van dit trio zijn.
De bandleden mogen dan oude rotten in het vak zijn, E musiceert nog altijd op het scherpst van de snede. De gitaren zijn constant in de weer en blijven niet hangen in obligate riffs of lijnen. De wat droge sound, zonder franje, past bij deze band. De muziek klinkt vitaal, stekelig en gedreven. Natuurlijk zijn er raakvlakken met het verleden, maar E hoeft anno 2020 niet te vrezen als anachronisme te worden weggezet.
Opduvel 