Eigen beheer, 2020
Het gebruik van een muziekstudio nodigt vaak uit tot het wegpoetsen van foutjes en het gladstrijken van de muziek. Dat kan goed uitpakken, maar vaak gaat de rauwe emotie verloren. Het is vooral funest voor bands die wat ruigere muziek spelen. Zo was bijvoorbeeld van het eerste album van The Datsuns een demoversie in omloop die in al zijn ongekunstelde eerlijkheid en opgefoktheid veel vetter klonk dan de uiteindelijke debuutplaat.
Iemand die zich niet te veel bekommert om het polijsten van zijn songs, is de Brabander Michel Geelen. Niet voor niets heette een eerdere muzikale uitingsvorm van deze al jaren aan de weg timmerende muzikant The Galactic Lo-Fi Orchestra, een lo-fi indierockband (en in de studio eenmansproject) waarvan de charme mede gelegen was in het feit dat de muziek een beetje mocht rammelen en net even scheef mocht zitten. Als de liedjes sterk genoeg zijn – en dat zijn ze op het laatste album The Happy Prince and Other Stories or The Picture of Dorian Gray – hebben ze geen overbodige opsmuk of polijsting nodig.
Inmiddels is The Galactic Lo-Fi Orchestra opgeheven. Geelen is nu actief in Death Star Discotheque, waarvan vorig jaar een eerste ep verscheen waarop een band te horen is die iets harder en meer rudimentair rockt dan The Galactic Lo-Fi Orchestra. Onlangs is een nieuwe single verschenen van Death Star Discotheque.
Maar inmiddels is ook een nieuw project ontstaan: Bambi Choclate FC. Wie daar deel van uitmaken doet er naar eigen zeggen niet toe, maar dat het hier om Geelen gaat, is onmiskenbaar door de liedjes en door het kenmerkende, licht vervormde stemgeluid van de Brabander. Waar de twee hiervoor genoemde acts onder de (wat onbevredigende) noemer indierock kunnen worden geschaard, speelt Bambi Choclate FC DIY lo-fi punk met hier en daar een poppy randje.
Veel studiotijd is er niet aan te pas gekomen, want het betreft demo-opnames die Geelen na beluistering tot tevredenheid bleken te stemmen. En als het goed is zoals het is: niets meer aan doen! Zo geschiedde en dus kunnen we nu genieten van een lekker pretentieloos en rauw punkalbum waar géén mixing en géén mastering aan te pas is gekomen.
Bambi Choclate FC stopt dertien nummers in tweeëntwintig minuten. Het verleden in alternatieve rock klinkt daarin door, zoals in opener ‘Everybody Knows’ en in ‘Better Do It Again’, die op een lo-fi album uit de jaren negentig (Sebadoh) niet zouden misstaan. Een melodieus gitaarmotiefje is de meerwaarde in ‘After All’, terwijl onvervalste garagerock te horen is in ‘Com On Now Honey’.
Soms ligt de zang begraven in de muziek, zoals in het slechts zevenenveertig seconden in beslag nemende ‘Don’t Care’, terwijl in het daaropvolgende ‘My Friend’ de zang wel duidelijk overkomt maar drums ontbreken. Dat laatste is ook het geval in ‘She Said’. Lekker slordig en fuzzy klinkt ‘Go Now / Run Now’. ‘Hey Girl’ is dan weer een mooie popsong in garageverpakking. ‘Foggy Notion’ van The Velvet Underground wordt tot zijn essentie teruggebracht en neemt dan slechts een dikke twee minuten in beslag.
Elke song op The Way Things Are heeft zijn eigen typische kenmerken, dus eentonig wordt het nergens. De kwaliteit van de songs en de invloeden uit zowel de jaren zestig als de jaren negentig verraden de nodige muzikale ervaring, maar desondanks weet Bambi Choclate F.C. een jeugdig elan ten toon te spreiden. Het speelplezier spat van de muziek af. Een lekker rauw en aanstekelijk plaatje.
Opduvel 