God Unknown, 2019
Er zijn van die dagen dat je het allemaal niet ziet zitten, dat de hele wereld tegen je is en je kwaad bent op alles en iedereen. Voor wie dat bekend voorkomt, is er een perfecte soundtrack bij zo’n dag: het debuut van de uit het Engelse Birmingham afkomstige Rainbow Grave, getiteld No You. Op die plaat is zoveel negativiteit samengeklonterd, dat het louterend werkt. Dat wil zeggen: je komt er geheid door in een betere stemming.
Rainbow Grave is een relatief nieuwe band, naast dit debuutalbum bracht de groep tot nu toe een single (‘Sex Threat’, 2017) en een split-single met de Spaanse ruimdenkende doom-metalband Orthodox (‘Death Pyramid/Spain Is The Place’, 2018) uit. Met beginnende muzikanten hebben we geenszins van doen. Zo is gitarist/zanger/elektronica-muzikant Nicholas Bullen een van de oprichters van Napalm Death en Scorn en is gitarist/effectenmishandelaar John Pickering dat van Doom en Sore Throat. In Rainbow Grave krijgen zij gezelschap van bassist Nathan Warner (Deadsunrising, Beestung Lips) en drummer James Commander (Vile Sect).
Die ritmesectie is belangrijk voor de muziek van Rainbow Grave, want met z’n tweeën vormen Warner en Commander de stevige fundering waar Bullen en Pickering hun psychedelische gitaarspel en smerige effecten op bouwen. De muziek van het viertal heeft raakvlakken met punk, metal, sludge, noise en psychedelische rock. Het format is oersimpel: de riffs liggen vast en daarbovenop hebben de beide gitaristen met hun effectpedalen en met de toegevoegde elektronica vrij spel. Die ruimte wordt volop benut en dat maakt No You tot een ware parel. Een modderige parel, dat wel.
Van enige levensvreugde is geen sprake: de haat, depressie, woede en misantropie strijden constant om voorrang en bieden geen ruimte voor nuance. De titel van de openingstrack spreekt boekdelen: ‘Ten Million Tons Of Shit’. Gitaarfeedback en een gemene elektronische klank starten de track, waarna Warners repeterende basriff aangeeft welke richting het opgaat. De riff wordt door een gitaar meegespeeld, maar de gitaren hebben alle ruimte om van het stramien af te wijken, wat overigens gebeurt zonder aan de zwaarte van de muziek afbreuk te doen. Het sterkst is Rainbow Grave als de gitaren ieder huns weegs gaan en op die manier tegen elkaar in spelen. Bullen spuwt zijn haat de microfoon in en die héérlijke riff beukt eindeloos in midtempo door.
In ‘Suicide Pyramid’ ligt het tempo hoger en is de riff korter maar niet minder dwingend. De mengeling van psychedelische rock en sludge is om van te watertanden en de gitaren gieren dat het een lieve lust is, om toch steeds weer bij die ene riff terug te keren. Bullens stem is licht vervormd, wat bijdraagt aan het psychedelische effect. Trager en moddervet is ‘Year Zero’, dat gezegend is met een loodzware riff van bas en laag gestemde gitaar. De track wordt verrijkt met saxofoonspel van gast Benjamin Thomas. Die sax fungeert niet zozeer als solo-instrument, maar draagt bij aan de dichte sound en door middel van galm krijgt het instrument ook een psychedelische functie. Het werkt fantastisch, evenals de vrije breaks die Commander in het laatste gedeelte laat horen. Dat zanger Bullen er vanuit gaat dat er geen toekomst is, zal niet verbazen.
Opduvels hoofd gaat al headbangend op en neer in ‘Brainsick’. De eenvoudige maar vurige riff, de psychedelische gitaar en de terugkerende zin “I control your mind” werken verslavend. Rainbow Grave heeft je inderdaad in zijn macht, maar dat was al vanaf de eerste paar tonen zo. Thomas keert terug in ‘Assassin Of Hope’, dat een wat hoekiger riff kent dan de andere songs op het album. De stem is vervormd, de gitaren krijgen gezelschap van elektronische klanken en de saxofoon vult de kleine gaatjes die nog over zijn. De geluiden vliegen om je oren. Afgesloten wordt met het zware ‘Dead End’, dat een doom metal-invloed kent en zich in een traag en slepend tempo voortbeweegt. “It’s not much of a life”, declameert Bullen en wie nog een sprankje hoop had op een ontsnappingsmogelijkheid uit de zwartgallige wereld van Rainbow Grave, is eraan voor de moeite. “Wishing You Were Dead” klinkt het even verderop, en hij méént het.
Nee, vrolijke kost is het niet wat de Engelsen de luisteraar voorschotelen. Maar daar zaten we ook niet op te wachten, toch? De sombere, pessimistische en zware muziek van Rainbow Grave is van uitzonderlijke klasse bovendien. Elke riff is raak, de invulling van de songs op basale wijze subliem en de sound vol en smerig. Wat wil je nog meer? Nou, nog een keer!
Opduvel 