Fire, 2019
Oude indierockhelden, wat moet je ermee? Je kunt je afvragen of er nog behoefte aan nieuw materiaal bestaat, als je weet dat de klassiekers van destijds nooit meer geëvenaard gaan worden. Maar als zo’n band nu gewoon zijn ding doet en nog steeds goede songs aflevert, waarom dan het bestaansrecht betwijfelen? Bij Sebadoh is daar geen reden toe, want Act Surprised is een meer dan behoorlijk album.
Het gaat hier natuurlijk om de band met Dinosaur jr.-bassist Lou Barlow. Met Sebadoh boekte hij met name succes in de jaren dat hij niet welkom was bij J Mascis’ band en beide heren elkaar uitmaakten voor alles wat lelijk is. Het leidde tot de uitstekende lo-fi indierockalbums III, Bubble & Scrape, Bakesale en Harmacy. In 1999 leek het boek dicht en misschien was dat maar goed ook, want de zwanenzang was het aan een wanprestatie grenzende The Sebadoh, het eerste album van het trio op een major label.
Wat niemand had gedacht, gebeurde toch: Barlow keerde in 2005 terug bij Dinosaur jr. en vanaf het twee jaar later verschenen Beyond beleefde dat driemanschap een tweede jeugd. Sebadoh werd echter nooit opgedoekt en in 2013 verscheen Defend Yourself, een alleszins redelijke plaat maar niet meer dan dat. Daarna bleef het weer stil: Barlow was druk met Dinosaur jr. of als solo-artiest. In die laatste hoedanigheid bracht hij in 2015 het fraaie album Brace The Wave uit en vorig jaar nog de ep Daytrotter Session.
Nadat Barlow terugverhuisde naar Massachusetts, zocht hij zijn kompanen Jason Loewenstein en Bob D’Amico weer op en werd het tijd om weer een Sebadoh-album te maken. Dat is Act Surprised geworden en daarop worden oude tijden niet herbeleefd, en qua niveau zeker niet benaderd, maar als geheel overtreft de nieuwe plaat wel Defend Yourself. De nieuwe plaat is evenwichtiger, het songmateriaal is iets beter en de verschillen tussen de songs zijn wat kleiner.
Met dat laatste wordt gedoeld op het democratische aspect. In Sebadoh kan ieder bandlid zijn eigen nummers inbrengen en zingen en naast Barlow is vooral Loewenstein hofleverancier van songs. Op het nieuwe album zijn zij ieder verantwoordelijk voor zeven songs, tegen een van D’Amico. Het staat buiten kijf dat Barlow de meest getalenteerde songsmid is, maar Loewenstein, die op de voorganger een paar keer de plank missloeg, is behoorlijk op dreef. Zijn nummers zijn wat bonkiger dan die van Barlow en zijn voordracht is ook ruwer. Soms overschreeuwt hij zichzelf, maar dat doet hij op Act Surprised gelukkig niet.
Waar op bijvoorbeeld Harmacy het onderscheid tussen de Barlow- en Loewenstein-nummers zowel wat sound als wat kwaliteit betreft duidelijk was, kruipen de songs van de mannen nu meer naar elkaar toe. Het album is daarom meer in evenwicht dan veel andere Sebadoh-platen. De gekte van Eric Gaffney heeft de band sowieso al tijden achter zich gelaten (wat ergens ook weer jammer is). Loewenstein excelleert in het stevige ‘Raging River’, dat behept is met een memorabele melodie en een sound die oude tijden in herinnering roept.
Over de sound van het album valt overigens te twisten. De bas en drums staan vrij hard in de mix, terwijl de gitaar een stapje terug lijkt te doen. Er wordt maar zelden echt doorgehaald, waar dat in de jaren negentig wel gebeurde. Act Surprised mist daardoor bij de eerste beluistering stootkracht en ook na meerdere luisterbeurten blijft het verlangen naar een gruiziger gitaarsound in leven (‘See-Saw’, ‘Sunshine’, allebei overigens prima songs).
Barlow toont zich op het album in een prima vorm, maar geen van de songs kan tippen aan bijvoorbeeld ‘Soul & Fire’, ‘Magnet’s Coil’ of ‘Brand New Love’. Met ‘Celebrate The Void’, dat wat loom begint en via een tempoversnelling uitmondt in een snelle en aanstekelijke indierocksong. komt hij enigszins in de buurt van zijn oude werk. Dat geldt ook voor ‘Medicate’, dat handelt over verslaving en mentale gezondheid, en voor de popmelodie van ‘Belief’. In ‘Fool’ overtuigt hij echter een stuk minder. Het is een een middelmatige folkrocksong die met een nettere uitwerking zomaar door mainstream radiostations zou kunnen worden opgepikt.
De tegendraadse kant van Sebadoh wordt gelukkig niet helemaal vergeten en daarvoor is Loewenstein verantwoordelijk met ‘Follow The Breath’, dat op Bakesale geen slecht figuur zou slaan, en het rauwe ‘Stunned’, dat een mooi middenstuk kent waarin subtiliteit het even wint van ruwe slagkracht. Dat ‘stevig’ niet gelijk staat aan ‘goed’, wordt duidelijk in de weinig imponerende titeltrack. Het is de enige Loewenstein-track die niet aan de verwachtingen voldoet.
Al met al is Act Surprised een goed album, dat niet de impact zal hebben als Sebadoh’s klassieke lo-fi indierockalbums uit de jaren negentig maar de oude liefhebber ook niet zal teleurstellen. De plaat groeit bovendien per luisterbeurt, dus er valt ook op de lange termijn genoeg te genieten.
Opduvel 