Hominid Sounds/Rip This Joint, 2019
Dead Arms is een vanuit Londen opererende band, bestaande uit leden van USA Nails, It Often Takes A War, Death Pedals en Los Bitchos. Gepokt en gemazelde muzikanten dus als het om de betere bak herrie gaat. Dead Arms speelt noisepunk, een mengeling van noiserock en hardcore punk, en daar is helemaal niets mis mee.
Simply Dead heet de nieuwste worp van het viertal, door zowel Hominid Sounds als Rip This Joint uitgebracht op lp, en daarop klinkt de groep hard, in your face en oprecht boos. Alleen al die ingrediënten staan garant voor een opwindende vijfentwintig minuten, maar Dead Arms weet ook het songmateriaal genoeg te variëren om de volle lp-lengte (of moeten we zeggen ep-lengte?) de aandacht vast te houden.
De Londenaren doen hoorbaar niet moeilijk over waar ze de mosterd vandaan halen. Voorbeelden? The Jesus Lizard (de smerige noiserocksound) en Dead Kennedys (een paar gitaarlijnen hadden aan het brein van East Bay Ray ontsproten kunnen zijn), plus de eerste drie in de eerste alinea genoemde bands en legio hardcore punkbands die de afgelopen decennia kleinere podia onveilig hebben gemaakt. De noiserock is bij Dead Arms duidelijk aanwezig, maar het gaat hier echt om punkrock, vervat in tien korte songs, zoals het hoort.
In deze Brexit-tijd is er genoeg om boos over te zijn, zeker in Engeland, en de woede wordt door de groep de vrije loop gelaten. Dat uit zich uiteraard in de teksten. Alleen al in opener ‘Grandad Hates You’ wordt duidelijk dat de band niets moet hebben van het Engelse establishment en een bepaalde politicus in het bijzonder. “You neo-nazi fascist scum / Oh Nigel, oh Nigel, won’t you come outside”, het mag duidelijk zijn wie hier ter verantwoording wordt geroepen. De bijtende gitaar, voortpompende bas en hakkende drums doen de rest van het verwoestende werk, vooral in de overgang naar een nog harder beukend gedeelte.
Ai, nog maar één song gehad en al bijna gesloopt. Er is geen tijd om op adem te komen, want in ‘Biased Broadcasting Corporation’ doet Dead Arms wat je in een tweede song hoort te doen: het energiepeil nog iets verder opvoeren. Het tempo is hoog en de sound heerlijk vies en luid. Peter Pan Speedrock in punkmodus. Met ‘Apocalypse Yow’ wordt met een afwisselend bijtende en volle gitaarsound en een magnifieke bas nog meer olie op het vuur gegooid. Het wordt ook steeds meer duidelijk dat Dead Arms erin slaagt om zijn agressie te verpakken in echt goede songs met een kop en een staart. En met melodie, het is beslist geen monotone bedoening.
De Dead Kennedys-connectie is te horen in het gitaarintro van ‘Tom Hanks’. Waar de gitaar ijle lijnen speelt, is de bas verantwoordelijk voor de heavy sound. Ook in deze song speelt de band met dynamiek en zonder terughoudendheid. Dat het nog agressiever en noisier kan, wordt bewezen in ‘Give Me Shelter’: het geluid is vol en morsig, de gitaar klinkt agressief en de vocalen pisnijdig, de drums zijn alomtegenwoordig en de bas beukt er lustig op los.
De opener van kant B laat horen dat Dead Arms binnen de beperkingen van het genre afwisseling weet te vinden. De vocalen zijn cleaner en het tempo ligt hoger dan in de voorgaande songs. Daarna is het weer smerigheid als vanouds in ‘Kitty’s Lament’, terwijl het hoge tempo van de voorgaande song wordt gehandhaafd. Dat tempo daalt in ‘MacKaye Convention’, maar de agressie wordt allerminst getemperd. Het refrein bestaat uit een pakkende gitaarriff en een repeterende slagzin.
Snelste track op het album is ‘Stage Towels’, waarin gewelddadige punk en speedrock opnieuw worden gecombineerd. Besloten wordt met ‘Deceptive Carafe’, waarin nogmaals bevestigd wordt dat Dead Arms een sound heeft om ‘u’ tegen te zeggen. Simply Dead duurt slechts vijfentwintig minuten, maar van elke noot, elke riff en elk woord spat de urgentie af. Energie, vuiligheid en woede zijn samengebald in tien explosieve tracks waarvan er niet een uit de toon valt. Leve de punk, leve de noise en leve Dead Arms.
Opduvel 