Clean Feed, 2019
Een kleine twee jaar geleden brachten Ricardo Jacinto (cello), Gonçalo Almeida (contrabas) en Nuno Morão (drums) als The Selva het gelijknamige debuutalbum uit. De muziek daarop zou je kunnen omschrijven als experimentele kamerjazz met invloeden uit diverse windstreken. De drie muzikanten hebben naast dit trio nog andere muzikale bezigheden, maar gelukkig vonden zij tijd om aan een opvolger van het geslaagde debuut te werken.
Die opvolger is er nu, getiteld Canícula Rosa. Daarop verlegt het trio de muzikale koers. De Oosterse en Afrikaanse invloeden zijn verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor elementen uit folk, post-rock, ambient, drone, minimalisme en krautrock. Dat is een ratjetoe aan stijlen, maar het is de Portugese muzikanten wel toevertrouwd om daar een coherent en smakelijk geheel van te brouwen. Daarnaast doet elektronica zijn intrede in de muziek van The Selva.
Het nieuwe album is nog beter en vooral spannender dan de debuutplaat. Die spanning is direct te snijden in opener ‘Dume Pardo’. Onheilspellende klanken op de achtergrond en schurende en schuivende percussie zijn daar verantwoordelijk voor. Cello en bas spelen unisono een melodie, waarbij de donkerte van de contrabas de gespannen sfeer nog wat aandikt, die verder wordt versterkt door Morão’s spel met mallets op toms en bekkens en later met brushes op de snare. De melodie is ondertussen wonderschoon.
‘Tiki Prussia’ klinkt veel speelser door het soepele geplukte spel van Jacinto, die een repeterend motief speelt, waarop hij meer en meer gaat variëren. Morão voegt daar zijn beweeglijk ritmische spel aan toe, terwijl Almeida gestreken noten speelt waarmee hij de intensiteit langzaam laat toenemen. Ambient en drone horen we in ‘Urdi Verdoso’, waarin de drone wordt neergelegd door cello en contrabas tegelijkertijd, terwijl de bedrijvige drums de onrustige factor vormen. Over de gelaagde drone leggen Jacinto en Almeida andere lijnen, waardoor er steeds wat gebeurt in het stuk, dat vrij abstract is maar wel een hoge gevoelswaarde heeft en opwindend is door de oplopende spanning en intensiteit.
De bakens worden weer verzet voor het korte ‘Arnold Lazuli’, dat experimenteel van opzet is. Alle muzikanten tonen hun onderzoekende kant, individueel en ten opzichte van elkaar, totdat Jacinto en Almeida een gezamenlijke lijn vinden en daarmee aan de slag gaan. Morão rommelt en ploegt zich een weg door het stuk heen. ‘Japa Titanium’ lijkt aanvankelijk een langzame jazztrack te gaan worden met een melancholieke, folkachtige melodie in de cello. Na drieënhalve minuut duikt echter een elektronisch effect op in het cellospel en verandert het stuk van kleur, niet heel abrupt maar op een logisch klinkende wijze. Jacinto hervat daarna zijn akoestische spel, maar zijn spel heeft nu een ander, meer expressief karakter. Aan het slot wordt de fraai opgebouwde track rustig afgebouwd.
Elektronica is volop aanwezig in ‘Manimal Cerúleo’, als een onderliggende laag die de bewegingen van de unisono spelende bas en cello volgt. Morão’s tegelijkertijd soepele en hoekige ritme vormt de constante terwijl Almeida en Jacinto hun tweestemmige lijnen verleggen. ‘Arnaldo Cobalto’ begint met een stevig tweetonig patroon van de bas en vrij drumspel. Jacinto legt daar zijn elektronisch gemanipuleerde cellogeluid overheen. Dat elektronische spel laat hij los en pakt hij opnieuw op. Het spel op bekkens van Morão aan het eind is prachtig.
De muziek van The Selva ligt tegen (modern) klassieke muziek aan in slotstuk ‘Mel Anil’, waarin de emotievolle gestreken melodielijnen van Jacinto centraal staan, terwijl Almeida pizzicato een beheerste begeleiding neerlegt. De ontregelende accenten van Morão zijn de improvisatie-component en zorgen voor een spannend effect.
Het debuut van The Selva maakte indruk, maar Canícula Rosa doet dat nog meer. De combinatie van twee lage strijkinstrumenten en drums blijkt zich uitstekend te lenen voor de avontuurlijke muziek waar Jacinto, Almeida en Morão zich mee bezighouden en hun flexibele interactie heeft geleid tot dit gevoelvol, gevarieerd en spannend album waarop muzikaal heel veel te halen is.
Opduvel 