Eigen beheer, 2018
In het oosten van Londen is Cafe Oto gevestigd, een plek voor nieuwe creatieve muziek die zich ophoudt buiten de mainstream. Zeven dagen per week biedt het podium plek voor avontuurlijke livemuziek, waarbij ook de uiterste randen van de muziek welkom zijn. Anders gezegd: ook als je een flinke bak herrie maakt, kun je in Cafe Oto terecht. “It’s a clubhouse for many of us”, liet Thurston Moore zich ooit ontvallen en menige op muzikaal experiment georiënteerde muzikant zal het beamen. Het podium (dat in feite geen podium heeft) bestaat inmiddels tien jaar.
Dat deed het nog niet toen Sly & The Family Drone hun opwachting maakten. Zij deden dat op 3 augustus 2015, een broeierige zomeravond. In Cafe Oto gaf het gezelschap een dampend concert, en dat kan bijna letterlijk worden genomen, want wie naar Live at Cafe Oto luistert, kan niet anders dan concluderen dan dat trommelvliezen scheurden en de zweetdampen opstegen van de lijven die getuige waren van de harde elektronische noise van de groep. Het was zo’n concert waar de scheiding tussen muzikant en publiek wordt opgeheven en je niet langer toehoorder bent maar deelnemer aan een extreme muzikale uiting.
Aan genrehokjes wordt door Sly & The Family Drone niet gedaan, behalve dat het woord ‘noise’ in kapitalen wordt geschreven. Noem het avant-garde, experimenteel, chaotisch en kakofonisch: het klopt allemaal en het past allemaal in dat ene woord waar de muziek op dit album voor staat. Weekhartigen kunnen beter dekking zoeken, noise-adepten kunnen de muziek als een intensieve trip ondergaan.
Wat een beleving moet het zijn geweest voor de aanwezigen op die augustusavond in 2015. Het publiek zweept de band op om nog wat harder zijn best te doen, zijn muziek nog extremere vormen te laten aannemen. Zo ontstaat een wisselwerking die, zelfs als je slechts de cd of de download beluistert, als een waar bacchanaal overkomt.
Op Live at Cafe Oto zijn twee stukken van rond een half uur te horen, simpelweg ‘One’ en ‘Two’ getiteld. In het eerste stuk wordt niet lang na de start een portie vrije noise ten gehore gebracht. Na een korte stop komt het zaakje echter pas echt op gang, wordt met drums een straf en verslavend ritme geproduceerd, waar de gehoor beschadigende elektronische escapades aan worden toegevoegd. Die elektronica kan klinken als zware mitrailleursalvo’s, als een gewelddadige invasie vanuit de ruimte of als een gruwelijk kabaal makende machine in een donkere kelder. Ieder kan er zijn eigen fantasie op loslaten, maar de noiseklanken missen hun uitwerking niet.
Behalve de regelmatig voortdenderende drumpartijen, kent de muziek van Sly & The Family Drone geen vastomlijnde structuur. Er zijn wel wat repeterende patronen, maar het lawaai komt volledig geïmproviseerd tot stand. Als een zwaar orgel klinkende drones worden overspoeld door niet nader te duiden elektronische effecten, waaraan soms een vervormde stem wordt toegevoegd. Ook het gebruik van feedback wordt niet geschuwd. De drums zijn onvermoeibaar en verleggen soms de koers door een ander ritme te produceren of door over te gaan op vrijer en minder dwingend spel. De drums hebben een gelijkwaardige rol ten opzichte van de elektronica. De chaotische muziek is om compleet gestoord van te worden (op een positieve manier) en dat is wat het publiek in de Londense venue zo te horen doet. Zodra de band even wat gas terugneemt, zijn de aanmoedigingen van de aanwezigen te horen. Even later is het weer vol gas erop.
In ‘Two’ komen wat muzikale vrienden met trompetten en saxofoons opdraven, niet om een melodietje of een of meer solo’s toe te voegen aan de muziek, maar om een extra boost te geven aan de harde noise van Sly & The Family Drone. De blaasinstrumenten klinken niet op de voorgrond, maar gaan op in het geheel, waarbij ze nu en dan komen bovendrijven. De agressiviteit van de muziek wordt nog maar een keer opgeschroefd, want in zijn totaliteit is ‘Two’ nog een stuk intenser dan ‘One’. Band en publiek overschrijden geen grenzen, er zijn helemaal geen grenzen, niet tussen muzikant en toehoorder en niet tussen hard, harder en hardst. De muziek kent overigens wel degelijk dynamiek, waarbij de relatief minder noisy gedeelten de opmaat vormen voor de volgende uitbarsting van geluid. Het geheel is een waar noisefestijn.
Sly & The Family Drone maakt geen muziek voor iedereen, maar de rechtgeaarde noiseliefhebber kan zijn hart ophalen: Live at Cafe Oto biedt genoeg herrie om het adrenalinepeil naar ongezonde hoogte te laten stijgen. Naar deze muziek luister je niet, deze muziek onderga je met heel je lijf. En het komt aan: hard, meedogenloos, compromisloos. Heerlijk. De luie stoel van waaruit deze luistertrip begon, ligt aan gruzelementen.
Sly & The Family Drone website
Opduvel 