Subroutine, 2018
Uit het verscheiden van bands kan weer iets moois opbloeien. In dit geval betreft het twee Amsterdamse gitaarbands: Zoppo en Space Siren. Daaruit is uiteindelijk in 2016 HWRH ontstaan, later omgedoopt in HOWRAH. Gitarist Kees van Appeldoorn speelde in Zoppo, opgericht in 1997 en destijds een van de avontuurlijker ingestelde Nederlandse gitaarbands. Later voegden ook Ineke Duijvenvoorde en Corno Zwetsloot zich bij Zoppo, maar vanaf 2005 waren zij als gitarist en drummer actief in Space Siren, waarin Aico Turba bas speelde.
Niet lang na het uitbrengen van het sterke album If You Scream Like That, Your Monkey Won’t Come overleed Corno Zwetsloot, in 2014. Het debuutalbum van HOWRAH is aan hem opgedragen. Naast Van Appeldoorn, Duijvenvoorde en Turba is Slow Worries-gitarist Gijs Loots bandlid. We hebben het hier dus over een band bestaande uit muzikanten met ruime ervaring in de Amsterdamse gitaar-underground. En dat is te horen op Self_Serving Strategies.
Dat is geen plaat die je direct bij de strot pakt, maar een die langzaam bezit van je neemt en vervolgens niet meer uit je systeem te krijgen is. En zijn dat uiteindelijk niet de mooiste platen? Jawel. HOWRAH speelt een eigen vorm van indierock die wat invoeden plukt uit de jaren tachtig, maar vooral beïnvloed is door noisy gitaarbands als Sonic Youth en The Ex. Met het verschil dat HOWRAH veel meer songgericht is. De gitaren mogen gieren en uit de bocht vliegen, maar het vormt geen doel op zich. Er sprake van songs met een kop en een staart.
Die songs dragen een portie melancholie in zich, maar ze klinken verre van depressief. Integendeel, juist doordat de gitaren alle vrijheid hebben en die ook nemen door heerlijk noisy maar ook melodieus (soms op bijna naïeve wijze) tekeer te gaan, heeft de muziek ook een zekere mate van uitbundigheid en dat werkt aanstekelijk. Dat begint al met opener ‘This Chemistry’, waarin beide gitaren heerlijk langs elkaar schuren, de rol van melodie- en ritme-instrument afwisselen en daarmee de in aanleg sombere song openbreken.
Soms doet HOWRAH aan Television denken. Niet omdat de muziek er veel op lijkt, maar door de spelopvatting: geen interesse in een opgeklopte en grootse sound, wel in gitaarerupties maar dan zonder machismo. Verschil is (ook hier) dat de Amsterdammers niet aan lang uitgerekte songs doen. De ritmesectie moet overigens niet worden onderschat; zij vormt de basis van alles door haar spel niet zwaar aan te zetten, daarmee lucht scheppend en ruimte gevend aan de melodieuze en noisy capriolen van de gitaren en de zang van Van Appeldoorn. Die vocalen passen perfect in het muzikale plaatje: geen opsmuk, geen pathos, wel echte emoties.
Hoogtepunten noemen is ondoenlijk; iedere song heeft zijn eigen kenmerken die de muziek doen schitteren en in feite rijgen de hoogtepunten zich aaneen tot een grandioos geheel. Maar als het dan toch moet: de doorlopende gitaarlijn in ‘Sweet Diversion’ in combinatie met de tristesse die van de zangmelodie uitgaat, is onweerstaanbaar. Onweerstaanbaar zijn ook het ritme en de dissonante gitaren van ‘Every Changing Shape’. De zang is licht vervormd en dat werkt erg goed.
Drums en bas excelleren in ‘Our Cool’: de drums zijn all over the place en de melodische baslijn is hemels. En nog eentje dan: ‘Dots’ is een indierocker waar Dinosaur jr. en Sonic Youth een puntje aan kunnen zuigen. Wat een geweldige gitaarplaat is dit, een om langzaam maar zeker hopeloos verliefd op te worden. Overdreven? Luister en oordeel zelf.
Self_Serving Strategies bandcamp
Opduvel 