Carpark, 2018
Een van de betere (en zeker leukere) indierockgitaarplaten van 2015 was Foil Deer, het derde album van Speedy Ortiz uit Northampton, Massachusetts. Productioneel waren wel wat plooien gladgestreken ten opzichte van het album daarvoor (Major Arcana uit 2013), maar niet te veel. De band vond een goede mix tussen toegankelijkheid en stekeligheid. Drie jaar later volgt de opvolger, genaamd Twerp Verse. Die laat geen grote koerswijziging horen, wel een zorgvuldiger uitwerking van de songs.
Sinds Foil Deer is gitarist Kevin McKnight vervangen door Andy Molholt, die ook muziek maakt als Laser Background. De nieuwe gitarist doet overigens slechts op zes van de elf nummers mee. Het draait bij Speedy Ortiz om Sadie Dupuis, songschrijver, zangeres, gitarist en kleurrijke modepop. Dat laatste komt naar voren in de videoclips van de band. Dupuis is niet vies van een verkleedpartij en de videos barsten zo van de kleuren dat je er zowat hoofdpijn van krijgt. De licht komische noot in de clips staat ook in contrast met de serieuze boodschap van Dupuis.
Maar het draait natuurlijk om de muziek en die is op het nieuwe album dik in orde. De plaat is beter in balans in vergelijking met de voorganger. Op het album is geen mindere track te vinden, maar ook geen echte uitschieter. Twerp Verse klinkt daardoor op het eerste gehoor wat eenvormig, maar daar staat tegenover dat Speedy Ortiz is gegroeid als het gaat om songwriting en uitvoering. Op het eerste gehoor lijken de liedjes misschien op elkaar, maar schijn bedriegt: iedere song heeft zijn eigen specifieke kenmerken, zowel muzikaal als tekstueel. En gelukkig zijn er nog steeds genoeg scherpe randjes aanwezig, want voor een gladgestreken geluid leent de muziek van Speedy Ortiz zich niet, die moet zijn stekels laten zien en tegendraadse trekjes vertonen om aantrekkelijk te zijn.
De onderwerpen van de liedjes van Dupuis zijn serieus, soms zelfs ongemakkelijk. De bandleider gaat gevoelige onderwerpen niet uit de weg. Aanvankelijk had zij teksten gemaakt over liefdes en relaties, maar na de onverwachte overwinning van Donald Trump bij de Amerikaanse verkiezingen, moest het roer om. Relaties worden nog wel bezongen, maar de toon is bitterder. De teksten klinken door Dupuis’ verre van bijtende of urgente manier van zingen niet erg strijdbaar, maar zijn dat wel.
Zo handelt ‘Villain’ over een manspersoon die haar lastigvalt (“I want to know what kind of porn you like”) en veel van haar lijkt te weten, terwijl zij niets van die man wil weten en zij meent dat hij ook geen recht heeft om iets van haar te weten. ‘Lean In When I Suffer’ gaat over misvattingen over paniekaanvallen en depressies en over foute relaties, terwijl ongemakkelijke omgangsvormen het onderwerp vormen van ‘I’m Blessed’. In die song komt ook de toegenomen invloed van synths tot uiting, al blijft Speedy Ortiz een gitaargedreven band. De synths misstaan niet en worden gedoseerd en effectief gebruikt, niet slechts als onopvallende vulling, maar vaak een vervreemdend effect gevend.
Voorheen werd de muziek van Dupuis nog wel vergeleken met Pavement, maar dat gaat niet echt meer op. Dupuis heeft ook een ander gevoel (méér gevoel) voor melodie dan Stephen Malkmus. Een zekere nonchalance zit er nog wel in, maar het zijn allemaal goed uitgewerkte liedjes die Twerp Verse bevolken. Het meest rockende gedeelte is te vinden in de tweede helft van het album met ‘Sports Death’ en ‘Alone With Girls’, twee stekelige indierockparels. In ‘Can I Kiss You?’ vindt Speedy Ortiz een mooie mix tussen dromerigheid en stekelige indierock.
Het album opent overigens ook ijzersterk met ‘Buck Me Off’, waarin de vertraging in het couplet erg goed werkt in de aanloop naar het refrein en de gitaren een paar keer lekker mogen doorhalen. Curieus is overigens dat een flink aantal tracks geen of vrijwel geen intro kent; Dupuis valt met de vocale deur in huis. Op het einde van de plaat wacht nog een verrassing, want ‘You Hate The Title’ is een opvallend luchtig, catchy-as-hell lied dat nogal contrasteert met de stekeligheid van de overige nummers. Zo als laatste song op de plaat werkt het uitstekend.
Twerp Verse is een goed uitgebalanceerd album dat een band laat horen die de sterke punten van de vorige plaat – de combinatie van toegankelijkheid en stekeligheid – handhaaft en vervat in songs die constanter zijn van kwaliteit. Het klinkt her en der een beetje poppier dan voorheen, maar Speedy Ortiz blijft een aanstekelijke indierockband.
Opduvel 