Sentient Ruin Laboratories, 2017
“Denial of the human race through analog audio forms” luidt het credo van het in Oakland, California, gevestigde label Sentient Ruin Laboratories. Het label bracht muziek uit van bands met namen als Funerary, Show of Bedlam, Palace of Worms, Abkehr, Hell en Hatred, acts die alleen al door hun naam de filosofie van het label bevestigen. En nu is er Calques, dat aan de misantropische zienswijze een buitengewoon driftige dimensie toevoegt.
Het gaat hier om een duo uit Alabama dat zich muzikaal toelegt op een combinatie van black metal, punk, industrial, noise, hardcore en sludge. Na een eerder verschenen single is Civilizing de debuut-ep van dit tweetal waarvan de leden al luidruchtig in de weer zijn geweest in punkbands Japanese Women en Hadals, bands uit de stal van het noise/punk-label Tapes of a Neon God. Met vrolijke fransen hebben we dus niet van doen en dat was ook niet de verwachting, maar dit duo slaagt erin zoveel woede, haat, boos(aardig)heid en agressie in zijn muziek te stoppen, dat het zelfs geoefende oren doet klapperen.
Mooi is de muziek van Calques niet te noemen. Smerig wel, zelfs zodanig dat de benaming ‘filth’ die het Duitse Nightslug aan zijn muziek gaf ook hier kan worden gebruikt. Het Amerikaanse tweetal musiceert echter agressiever en kwaadwilliger dan de helaas ter ziele gegane Duitse band. Black metal is terug te horen in de vocalen en soms in het hoge tempo dat wordt gehanteerd, maar hardcore en punk zijn zowel vocaal als muzikaal ook sterk aanwezig. De black metal waar het hier om gaat is van het ruwe, grove soort en is ontdaan van rituele neigingen. Nihilisme voert de boventoon.
De ep begint verrassend met ‘Periurbanization’, een korte elektronische soundscape bestaande uit noise en field recordings waarmee de intensiteit in rap tempo wordt opgevoerd. Met ‘Exurbanisation’ wordt vervolgens de weerzinwekkende muzikale levensbeshouwing van Calques uit de doeken gedaan. De schreeuwvocalen staan niet vooraan in de mix maar maken onderdeel uit van de muziek die bestaat uit scherpe riffs, feedback en harsh noise. De vijandigheid druipt van iedere gespeelde en geschreeuwde noot af.
Het kan echter nog agressiever en opgefokter, zo blijkt als ‘Galvanization’ van start gaat: de snelle stukken van deze track zijn doortrokken van pijn, pure haat en wraakzucht. Die snelle gedeelten worden afgewisseld met trage stukken, waarin de gepijnigde agressie in de vocalen blijft, maar de muziek een sombere gedaante aanneemt. Als vervolgens het gaspedaal weer wordt ingedrukt, komt dat des te harder aan. Maar je verlangt naar meer. Wat de band je vervolgens niet geeft, want aan luisteraartje plezieren doet Calques niet. ‘Galvanization’ eindigt daarom met een ruim twee minuten durende regenbui, gaandeweg voorzien van feedback en elektronische klanken.
Maar een agressieregulatieknop heeft Calques niet, en dus is ‘Conversation’ een brok frustratie, verpakt in riffs spuwende, schurende en wenende gitaren, hakkende drums en volledig over de rooie gaande vocalen. Er wordt nog een toefje donkere vunzigheid bijgedaan in afsluiter ‘Decomposition’, waarin na een gewelddadig begin het tempo drastisch naar beneden gaat maar de intensiteit gehandhaafd blijft. De black metal-gitaar leidt de terugkeer naar het snelle tempo in, waarna omgevingsgeluiden de ep besluiten.
Met Civilizing weet Calques een stronteigenwijs en intens negatief visitekaartje af te geven. Aan standaard songstructuren doet het duo niet, maar de muziek is ook niet structuurloos. Wel kwaadaardig. En vuil en lelijk en mistroostig en agressief. En dat zijn allemaal complimenten.
Opduvel 