De Helling, Utrecht
Zondag 5 februari 2017
Het is bijna zeventien jaar geleden dat het laatste album van Boss Hog verscheen. Whiteout was bepaald niet de beste plaat van de band: de muziek miste de rauwe intensiteit van de oude Boss Hog. Het speeltje van Cristina Martinez en partner Jon Spencer leek een zachte dood te zijn gestorven, maar zie: in maart komt het nieuwe album Brood X uit. En de band tourt in Europa, waarbij vanavond De Helling in Utrecht wordt aangedaan.
Als we het over rauwe intensiteit hebben: voorprogramma BlackboxRed, een duo uit Leeuwarden, levert in veertig minuten het bewijs dat een ongepolijste sound verre te prefereren valt boven brave liedjes. Met slechts drums, gitaar en stem weet het tweetal een set neer te zetten die blijft boeien. De muziek heeft gitaarrock- en grunge-elementen uit de jaren negentig en een onmiskenbaar donkere kant uit de jaren tachtig. Het eerstgenoemde decennium overheerst. Eva zingt, met een serieuze en soms gepijnigde blik in haar ogen, maar speelt vooral gitaar. Het zijn de instrumentale gedeelten van de songs waarin flink wordt doorgehaald en de gitaar smerige riffs en licks produceert die het meest overtuigen. Stefan weet met zijn energieke, krachtige drumspel zoveel gaten te vullen dat een bassist geen moment wordt gemist. Goede band. Er komt een nieuwe plaat aan het einde van het jaar. In de gaten houden dus.
Er komt niet alleen een nieuwe plaat uit van Boss Hog, ook de ep Drinkin’, Lechin’ & Lyin’ is opnieuw uitgebracht op cd en lp (maar nu niet met een naakte Cristina Martinez op de cover) en dat is samen met het titelloze tweede album het beste werk van de band. De op blues gebaseerde, elementaire gitaarrock deed het op het podium vaak nog iets beter dan op plaat en dat is vanavond in Utrecht, zoveel jaren later, niet anders.
Martinez is uiteraard de frontvrouw van Boss Hog, maar zij is beslist niet de enige blikvanger. Dat kan natuurlijk niet anders met Jon Spencer in de gelederen. Hij mag dan iets naar achteren op het podium geposteerd staan, zijn gitaarspel, vocalen en kreten vormen een wezenlijk onderdeel van waar Boss Hog voor staat. Verder is een opvallende rol weggelegd voor drumster Hollis Queens, die ook vocaal een behoorlijke duit in het zakje doet. De afwisseling van de vocalen doet de muziek goed en Martinez lijkt er ook oprecht lol in te hebben dat andere bandleden volop in de belangstelling staan.
Maar uiteraard is Martinez wel volop aanwezig: dansend, poserend, lachend en vooral goed zingend. De woorden tussen de nummers door blijven beperkt, komen regelmatig van Spencer, en de vaart zit er goed in. Oude songs en nieuwe worden afgewisseld, waarbij opvalt dat die nieuwe nummers opvallend goed overeind blijven tussen ‘klassiekers’ als ‘Winn Coma’, ‘Sugar Bunny’, ‘Sick’, ‘Fix Me’ en ‘Ski Bunny’. De afwisseling geldt ook het tempo van de songs, waardoor geen te grote eenvormigheid optreedt. De band speelt te goed om de muziek trashy te kunnen noemen, maar de ruige kant van Boss Hog komt vanavond toch goed tot zijn recht.
Al na drie kwartier (die om lijken te vliegen) komt de reguliere set tot zijn eind. Er volgt gelukkig nog meer. Jon Spencer is jarig en wordt verrast met een heuse taart waarvan hij de kaarsjes mag uitblazen. Daarna volgt een flink aantal toegiften, waaronder het altijd leuke Spencer/Martinez duet ‘I Dig You’. Afgesloten wordt met ‘Texas’, ook van de titelloze plaat uit 1995. Boss Hog is het nog niet verleerd en het optreden in De Helling doet uitzien naar de nieuwe plaat. Hopelijk worden de scherpe kantjes er niet afgevijld.
Opduvel 