Dreamsheep, 2017
Orthodox is een doom metalduo uit Sevilla dat al enkele jaren bekend staat om zijn ruimdenkende opvatting van het genre. Het ultieme doel, een volstrekt unieke vorm brengen van doom metal en feejazz, leek eerder dit jaar te zijn verwezenlijkt op het bij Utech Records verschenen Supreme, dat in zesendertig minuten traditionele muziekopvattingen omver blaast. Het is zo’n plaat waarop je – als je er door wordt geraakt – nooit raakt uitgeluisterd en daarom is het ook een schijf die vele rondjes spint, al betreft het zeker geen toegankelijke muziek.
Marco Serrato (bas) en Bora Díaz (drums) werkten op Supreme samen met saxofonist Achilleas Polychronidis, een vanuit Málaga opererende stronteigenwijze muzikant die deel uitmaakt van het duo Skullfuck en als solo-artiest ook gestaag aan de weg timmert. Het woord ‘saxnoise’ misstaat niet om zijn saxofoonspel te betitelen, maar betreft slechts een onderdeel van het veelzijdige spel van de Spaanse Griek. Voor Κρέας is Polychronidis weer van stal gehaald, niet als gastmuzikant, maar net als op de voorganger als volwaardig lid van het nu als trio musicerende Orthodox.
Met voor een deel dezelfde ingrediënten als op Supreme wordt de luisteraar weer een langzame, helse trip voorgeschoteld. Dat betekent: een ronkende, brommende en grommende bas en drumslagen die klinken alsof de trommels en bekkens niet met gewone trommelstokken maar met houten weipalen worden bespeeld. Het tempo is niet vast maar wordt vrij omspeeld in een traag tempo, met iets meer beweging voorwaarts dan op de voorganger. Het spel van de bas en drums klinkt wat vertrouwder dan op Supreme, maar dat kan komen omdat gewenning is opgetreden na het herhaaldelijk beluisteren van die plaat.
Het grootste verschil tussen Κρέας en Supreme zit in het saxofoonspel. Waar op het vorige album de sax na vier minuten inviel en vervolgens onophoudelijk speelde, is op de nieuwe uitgave ruimte voor korte bas/drums-duetten. Bovendien is Polychronidis nog vrijer in de weer; waar hij zich op Supreme voornamelijk beperkte tot een hese en wat zeurderige toon, gaan op Κρέας alle remmen los. Wat dat bij deze saxofonist betekent, is extreem en gierend spel, afgewisseld met wat welgemikte cleane plaagstoten. Want bij Polychronidis is het radicale spel leidraad en ‘normaal’ spel de versiering, niet andersom.
Direct na het aftikken is het alle hens aan dek. De mokerslagen van Díaz komen keihard aan, waarbij de drummer koppig weigert een steady beat of ritme te slaan. Serrato doet evenmin aan het behagen van de luisteraar; de bas speelt laag, alsof de snaren voor het spelen nog even los zijn gedraaid. Ook zijn spel is vrij, maar op een of andere manier is er een perfecte match met het spel van Díaz. Polychronidis legt zijn spel er overheen, klinkt ook wat meer op de voorgrond dan het geval was op Supreme. Een enkele keer gilt de sax als een speenvarken en voor overstuurde klanken draait de saxofonist zijn hand überhaupt niet om.
Κρέας duurt zevenentwintig minuten en bestaat uit één lange improvisatie waarin het trio flink tekeer gaat. Toch wordt je als luisteraar niet helemaal murw gebeukt, al doen Serrato en Díaz met hun zware doomsound hun best. De muziek bevat veel details en muzikaliteit en dat zorgt ervoor dat je bij het beluisteren van het stuk steeds bij de les blijft. Dynamiek is er ook; er wordt niet steeds op volle kracht doorgeploegd, maar een enkele keer wordt de intensiteit enigszins getemperd. Met de nadruk op enigszins, want een hels kabaal blijft het, de volle zevenentwintig minuten lang.
Hoe vrij kan metal zijn? In de opvatting van Orthodox heel vrij, getuige eerder Supreme en nu ook Κρέας. Maar kun je de volledig vrije muzikale opvatting van Orthodox nog wel metal noemen dan? Ja en nee. Ondanks de ontbrekende recht getimede en monotone riffs weten Serrato en Díaz wel degelijk een fundament te leggen waarvoor je de term ‘doom metal’ zou kunnen gebruiken. Daar staat tegenover dat met de inbreng van Polychronidis het freejazz-element groot is en het hier bovendien een geheel geïmproviseerd stuk betreft. Ieder moet er maar zijn voorkeur uithalen. Ondertussen doen de Spanjaarden simpelweg hun eigenwijze ding en dat doen zij opnieuw overdonderend, tegendraads en ronduit fantastisch, voor de tweede keer in een half jaar tijd.
Κρέας is digitaal te verkrijgen en verschijnt ook op cassette bij Dreamsheep Records.
akipo (Achilleas Polychronidis) bandcamp
Opduvel 